تبيين مدل مفهومي «حق به شهر» جهت ارتقاء كيفيت فضاهاي شهري براي كودكان با استفاده از گراندد تئوري

حق به شهر، مسئله‌اي با ماهيت اجتماعي، سياسي و حقوقي است كه با تكيه بر مفهوم حق شهروندي، مجموعه حقوقي را براي استفاده همه ساكنين شهر از بستر زندگي شهري، به صورت شفاف و عادلانه مطالبه مي‌كند. حق به شهر به‎ويژه، به دنبال حمايت از آن دسته از گروه‌هايي است كه در قوانين و مقررات به‌عنوان» گروه‌هاي خاص تهديد «معين شده‌اند. از جمله مصداق‌هاي اين گروه‌ها عبارت‌اند از: زنان، سالمندان، افراد معلول، جوانان و كودكان. حق كودك بر شهر مفهومي توسعه‌اي از شهر است كه كه در آن به حقوق و ادراكات كودكان در چهارچوب مكان آنها توجه و تأكيد مي‌شود؛ به‎گونه‌اي كه آنها بتوانند در مكان خود زندگي، يادگيري، رشد و بازي كنند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي مفهوم حق بر شهر با تأكيد بر حضور‌پذيري و ارتقاء كيفيت فضاي شهر براي كودكان است. پژوهش حاضر در زمره تحقيقات كيفي است و با رويكرد نظريه داده بنياد انجام شده است. جهت تحليل داده‌هاي كيفي، از روش فراتركيب و تحليل محتوا به صورت توأم استفاده شده است. روش جمع‌آوري اطلاعات، مطالعه اسنادي و مصاحبه نيمه ساختارمند مي‌‌باشد. جهت تحليل داده‌هاي كيفي و كدگذاري از نرم افزار NVivo استفاده شد. با استناد به مطالعات اسنادي و استفاده از روش فراتركيب، چارچوب نظري پژوهش و مدل مفهومي اوليه حق كودك بر شهر ارائه گرديده است. مؤلفه‌هاي اصلي، بر اين اساس عبارتند از: دسترسي فضايي، شموليت اجتماعي، حاكميت شهري و تنوع و سرزندگي. همچنين جهت تبيين مؤلفه‌هاي مدل مفهومي نهايي حق كودك بر شهر از روش فرا تحليل استفاده مي‌شود. بر اساس سؤالات مطرح شده در فرايند مصاحبه، 455 ارجاع، ارائه گرديد. با بازبيني متعدد و ادغام كدها بر اساس تشابه در طي چندين مرحله تلخيص داده‌ها، 32 كد اوليه استخراج گرديد. بر اساس مؤلفه‌هاي ارائه شده در مدل مفهومي، سؤالات مصاحبه تدوين و پس از تلخيص داده‌ها مدل مفهومي نهايي تبيين گرديد.