تجربه شهري براي كودكان با تاكيد بر رويكرد انسان‌گرايي (نمونه موردي: كارگاه‌هاي شهر و كودكِ هشتي)

در دهه‌هاي اخير توجه به‌حضور كودكان در فضاي شهري موضوعي مورد توجه بوده و پژوهش‌هاي متعددي در اين خصوص انجام شده است. هدف اغلب اين پژوهش‌ها، برنامه‌ريزي و طراحي فضايي است كه براي كودكان، باكيفيت‌تر و دوستانه‌تر باشد. در كنار اين اين تحقيقات، كمبود پژوهش‌هايي كه متمركز بر ارتباط كودك با وضعيت فعلي شهر و فرآيند آموزشي تأثيرگذار بر اين ارتباط دوسويه (بين شهر و كودك) باشد، ديده مي‌شود. در اين پژوهش، مخاطب در نگاه اول، كودك است و نه بزرگسالان و طراحان و برنامه‌ريزان شهري. لذا براي ايجاد تجربه شهري عميق‌تر و ارتباط مؤثر با شهر، در راستاي افزايش حساسيت كودكان به مقوله شهر و محيط پيرامونشان دوره‌هايي آموزشي تعريف و طراحي شده است. اين دوره‌ها در قالب كارگاه‌هايي در دو گروه سني زير دبستان و دبستان تعريف شد كه در اين مقاله، تجربه‌ي گروه سني 3 تا 7 سال به‎عنوان نمونه موردي ارائه مي‌شود. در اين كارگاه‌ها كودكان اوقات شاد و خلاقانه‌اي را تجربه كردند، مفاهيم گوناگوني را در بستر اين تجربه‌ها ياد گرفتند، مشاهده‌گري ايشان تقويت شد و ادراك خود را از ابعاد گوناگون شهر با تسهيلگران در ميان گذاشتند. رويكرد اخذ شده براي فرآيند آموزشي اين كارگاه‌ها، رويكرد انسانگرايي است كه تفاوت‌هاي بارزي با رويكردهاي آموزشي رايج در نظام آموزشي موجود در ايران دارد. مربيان كه در اين رويكرد، تسهيلگر و مشاهده‌گر ناميده مي‌شوند، يافته‌ها و مشاهدات خود را ثبت كرده و هر بار فعاليت‌ها را با توجه به دغدغه كودكان هدايت كردند، در نهايت آموخته‌هاي هر دو طرف(كودك و تسهيلگر) از هم قابل توجه است. اين كارگاه‌ها و تجربه‌ي برگزاري آن‌ها مي‌تواند در فضاهاي آموزشي ديگر نيز مورد استفاده قرار گيرد و سبب بسط اين نگرش، توجه به اهميت محيط به‎عنوان معلم سوم و در نتيجه ايجاد ارتباط مؤثرتري بين كودكان و محيط زندگي‌شان شود.