تجلي هويت ايراني در اشعار ابوسعيد رستمي

ابوسعيد رستمي از چكامه‌سُرايان ايراني‌تبار عصر آل بويه بود كه به زبان شيواي عربي شعر مي‌سرود. وي يكي از نام‌آورترين شاعران قرن چهارم هجري در اصفهان به شمار مي‌رفت. اشعار اين شاعر سرشار از مضامين ارزشمند و توصيف‌هاي زيبا و خيال‌انگيز است. نكتة مهم و درخور توجه در شعر اين سُرايندة صاحب‌نام حضور پر رنگ نمادهاي ايراني و نشانه‌هاي ميراث ديرينة پارسي است كه همگي بر تجلي هويت ايراني اين شاعر تأكيد دارند. نگارندة اين مقاله با تكيه بر روش توصيفي تحليلي سعي دارد ويژگي‌هاي هويت ايراني اين شاعر را شناسايي نمايد و ميراث شعري وي را از نظر هويتي و فرهنگي مورد بررسي و تحليل قرار دهد. بررسي اوليه نشان مي‌دهد كه اشعار عربي اين شاعر علاوه بر ارزش‌هاي ادبي و بلاغي از ارزش فرهنگي و تاريخي نيز برخوردار است، و مي‌توان به‌عنوان گنجينه‌اي از مضامين هويتي آن دوران بر شمرد. رستمي در بيان هويت ايراني خود از چند عنصر بهره مي‌برد. از جملة اين عناصر مي‌توان به مدح حاكمان ايراني آل بويه، باليدن به اصل و نسب فارسي خود و بازگو كردن آيين و آداب ايرانيان اشاره كرد.