مباني هويت ايراني در روايات ملي ايران

روايات ملي ايران، روايات تاريخي مربوط به ايران باستان است كه پيش از پژوهش هاي نوين تاريخي از سوي ايرانيان به عنوان تاريخ ملي و واقعي خويش پذيرفته‌ شده و ضمن آن اساطير، حماسه، تاريخ و روايات شفاهي با يكديگر آميخته ‌شده بود. عموم اين روايات كه شاهنامه فردوسي مهم‌ترين آن-هاست از قرن چهارم تا هفتم هجري به نظم يا نثر، مكتوب شده اند. در اين روايات مردم، مرزها و سرزمين ايران از هويت منحصربه‌فرد تاريخي برخوردار است كه ريشه هاي آن به دوران اوستايي بازمي‌گردد و در بستر زمان به‌تدريج جوانب ديگري يافته و دستخوش دگرگوني و تغييراتي شده است. وجه تمايز مقاله حاضر در مقايسه با پژوهش هاي پيشين تأكيد بر تاريخ ملي ايران در كنار ديگر شواهد تاريخي است كه طي آن مباني هويت ايراني در روايات ملي ايرانيان بررسي خواهد شد. افزون بر آن سير تاريخي اين مؤلفه‌ها در ديگر منابع تاريخي نيز مورد پژوهش قرار خواهد گرفت. بررسي ها نشان مي دهد كه تاريخ ملي ايران بر شش مورد اصلي به‌عنوان مؤلفه‌هاي هويت ايراني تأكيد دارد: آگاهي نسبت به سرزمين مشترك، نژاد، صفات و حس برتري قومي، دين و جهان‌بيني ايراني.