عامل اصلي وحدت ايرانيان؛ زبان فارسي و نام ايرانِ اسلامي

وحدت و يكپارچگي سرزمين ديرينه سال و جاويد ايرا ن زمين در گرو هويّت ملي و فرهنگي آن بوده است. هويّتي كه در قالب زبان فارسي باليده و رشد كرده است. آنچه موجب اين اتحاد و همدلي گرديده، زبان كهن فارسي بوده است. زباني كه با گسترش همدلي، همزيستي و مهرباني اقوام گوناگون ساكن در اين سرزمين را در كنار هم، مدافع يكديگر و شريك شادي و غم همديگر قرار داده است. دو ديگر نام بلندآوازۀ ايران اسلامي است. استعمار با تو جه به اين دو نكته، تقسيم بندي مرزهاي ايرانِ ديرينه سال در دوران اخير به وسيلۀ عهدنامه هاي استعماري به‌گونه اي انجام داده كه مرزهاي اين مامِ كهن حالتي شكننده داشته باشد. قدرت‌هاي استعماري براي دست يافتن به منابع عظيم اين كشور با تكه‌تكه كردن و مثله نمودنِ تنِ ايران زمين هر كدام به نحوي درصددِ كسبِ منافع خود بوده اند. اين جستار با توجه به آثار زبان و ادب فارسي و نام ايران به دليل علاقۀ مردم جدا شده از تنِ ايران، با توجه بر شعري از اخوان ثالث، به بيان دو عاملِ اصلي اتحاد و همدلي و همزيستي اقوام ايراني در گسترۀ ايران پهناور پرداخته است و به دستاوردها و نتايجي از اين قبيل اشاره نموده است: شاعران و نويسندگان ايران زمين از همۀ اقوام و نژادهاي ساكن در ايران كهن و پهناور، همگي زبان بيان احساس و انديشۀ خود را فارسي انتخاب نموده اند و نام ايران را با شيرۀ جان پرورانده و پس بر زبان آورده اند. آنان از فارس و آذري، كرد و لر و عرب و بلوچ و طبري و اَرّاني و شَرواني و غير آن، با يك زبان واحد با همديگر ارتباط برقرار كرده اند و با نام ايران در كنار هم زيسته و از اين وطن در مقابل بيگانه دفاع نموده اند.