نقش عكاسي در تبيين هويت ملي ايرانيان و جذب گردشگران داخلي و خارجي در دهه دوم پس از انقلابِ 1357

هويت ملي مهم‌ترين عامل در انسجام و وحدت بين افراد يك جامعه است، يكي از عوامل بسيار مهم و تأثيرگذار در معرفي و احياي اين هويت در بين مردم ايران و در سطح بين‌المللي، عكاسي مستند مي‌باشد. اين مقاله با هدف مطالعۀ رابطۀ عكاسي مستند و تأثير آن در جذب گردشگران داخلي و خارجي، چگونگي نقش عكاسي مستند در تبيين و بازتاب بخشي از هويت ملي ايرانيان را با استفاده از برخي از آراي لوكاچ و هاوزر بررسي مي‌كند. روش تحقيق اين پژوهشِ كيفي، توصيفي- تحليلي و جمع‌آوري اطلاعات از طريق مرور ادبيات مكتوب چاپي و الكترونيكي است. نتايج بررسي‌ها نشان مي‌دهد كه در دهۀ دوم پس از انقلاب، با اجراي سياست‌هاي توسعۀ اقتصاديِ دولت هاشمي و به‌ وجود آمدن امنيت نسبي اجتماعي و فرهنگي، رشد لا‌ك‌پشتي صنعت توريسم و گردشگري در اين دوره روندي رو به رشد داشت. گرايش عكاسان به سوي عكاسي از آثار و بناهاي باستاني و تاريخي؛ مردم، فرهنگ‌ها و آيين‌هاي بومي، عشايري و سنتي؛ طبيعت و اقليم ايران و مشاهير ادب و هنر ايران در بازتاب هويت ملي ايرانيان نقشي اساسي داشت كه با برگزاري نمايشگاه عكس، چاپ كتاب‌هاي نفيس توسط انتشاراتي‌ها، پوستر، كاتالوگ، كارت پستال و غيره، به‌عنوان ابزارهاي تبليغاتي و فروش آن‌ها، اين روند امكان‌پذير گرديد، ولي عواملي همچون انسداد فضاي سياسي- اجتماعي، سانسور و مميزي مانع پيشرفت آن بودند. مي‌توان گفت كه طبق مباحث ارائه‌شده، جريان عكاسي، در تبين هويت ملي ايرانيان در دوران سازندگي به‌طور نسبي منطبق بر آراي مطرح‌شده‌ از لوكاچ و هاوزر مي‌باشد.