نقش هويت ايراني در شكل‌گيري معماري معاصر ايران نمونه موردي: كتابخانه مركزي و مركز اسناد دانشگاه شيراز و مركز اسناد و كتابخانه ملي ايران در فارس

معماري به‌عنوان بستر اتفاق زندگي بشر، يكي از تأثيرگذارترين هنرها در جهت نماياندن فرهنگ عامه و الگوهاي ساختاري آن در هر دوره است و به‌عنوان شناسنامه وطن خود عمل مي‌كند. معماري مي‌تواند ناخودآگاه ملي و انديشه‌هاي مردم را آشكار ‌سازد. اين انديشه‌ها، انديشه‌هاي مشخص و منسجمي هستند كه معماري منحصر‌به‌فردي را در هر دوره براي هر ملتي ايجاد كرده‌اند. مطالعه پيش‌رو با هدف بررسي چگونگي بيان هويت ملي در آثار معماران صورت ‌گرفته ‌است. از اين‌رو مؤلفه‌هاي شكل‌دهنده هويت معماري از منظر هويت در آثار معماران و نحوه بيان آن را بررسي مي‌كند. بر اساس چارچوب نظري تحقيق، آثار معماري معاصر را مي‌توان طبق هفت حوزه: سازمان فضايي، سازمان زماني، سازمان معنايي، اصول كلي طراحي، شكل و فرم ساختمان، مصالح ساختماني و ارتباط با بافت و بستر درك كرد. رويكرد مطالعه موردي به‌عنوان ابزاري مناسب براي جمع‌آوري داده‌هاي كمّي و كيفي لازم انتخاب شد. كتابخانه‌ها نمونه چالش‌برانگيز ساختماني جهت ارائه هويت‌هاي فرهنگي در آثار معماري براي طراحان هستند. بنابراين، كتابخانه مركزي و مركز اسناد دانشگاه شيراز و مركز اسناد و كتابخانه ملي ايران در فارس به‌عنوان مطالعات موردي در تحقيق انتخاب شدند. اين دو پروژه مشابه هستند و بيش از دو دهه از هم فاصله دارند و با توجه به مؤلفه‌هاي اصلي، مورد تجزيه و تحليل قرار‌ خواهند ‌گرفت. طبق بررسي‌هاي صورت‌گرفته تأكيد بر هماهنگي با زمينه و محيط و توجه به سازمان فضايي، موفقيت معماران را در دستيابي به طرح هويت‌محور و زمينه‌گرا افزايش مي‌دهد.