نقد روانشناسانه بر نمايشنامه‌هاي امانوئل اشميت از منظر رويكرد كارل گوستاو يونگ (مطالعه موردي نمايشنامه مهمانسراي دو دنيا)

Psychological criticism of Emanuel Schmidt s plays from the perspective of Carl Gustav Jung s approach (A case study of the play Mehmansarai Du Doya)

نقد روان شناختي از مهمترين حوزه‌هاي نقد ادبي است كه بر مبناي روانشناسي جديد و بر اساس نظريات يونگ صورت مي‌پذيرد. اين امر با استفاده از كُهن الگوهاي مختلف، به واكاوي شخصيت‌هاي افراد مي‌پردازد و كُنش رفتاري آنها را در موارد گوناگون مورد ارزيابي قرار مي‌دهد. از نظر روان شناسي يك اثر هنري را مي‌توان از چند جنبه بررسي كرد كه مهمترين آن، محتواي اثر است كه از نظر رواني تحليل مي‌شود، همچنين يك يا چند شخصيت نمايشنامه و روابط بين آنها از نظر روانشناسي و انگيزه‌هاي نا خودآگاه و كشمش‌هاي دروني آنها مورد توجه است و يا اينكه از طريق همين كندوكاو محتوا و تحليل شخصيت‌ها و به خصوص شخصيت اصلي نمايشنامه، نقبي به شخصيت نويسنده و انگيزه‌هاي پنهان او زده مي‌شود. زيرا هنرمند در لحظه آفرينش فراتر از آرزوها انگيزه، احساس‌ها و كشمكشهاي پنهان و آشكار خود نمي‌رود. در تحليل روان شناختي بيشتر از روش تحليل ناخود آگاه و تشريح ساختار شخصيت‌هاي نمايشنامه و همچنين بررسي مكانيزم هاي دفاعي مورد استفاده شخصيت‌هاي نمايشنامه استفاده مي‌شود. در نمايشنامه مهمانساي دو دنيا، مسئله مرگ از بستر سرنوشت روايي چند شخصيت خاص آغاز شده و طبق نظريه‌ي يونگ بر تمامي رفتارها حتي رفتارهاي كم‌اهميت علتي خاص قائل است. اين اثر فقط يك نماشنامه نيست بلكه ديدگاه فلسفي نويسنده از زندگي و مرگ است و نياز به تفكر و تعمقي روان شناسانه دارد تا بتوان تشخيص داد كه تا چه اندازه اعتقاد و ديدگاه نويسنده صحيح است.