تعيين الگوي بهينه كشت در جهت پايداري منابع آب با در نظر گرفتن حداقل و حداكثر منابع موجود در منطقه ( رهيافتي از مدل برنامه ريزي خطي فازي)

كمبود منابع آب قابل دسترس و پراكنش نامناسب این منابع در كشور، لزوم استفاده بهینه از منابع آب را نمایان می سازد. برای در امان ماندن از خطرات خشكسالی و بحران آب در آینده نیاز است كه راهكارها و قوانین مناسبی برای بهره برداری از منابع آب محدود اتخاذ گردد. بكارگیری روش های مناسب در این زمینه، علاوه بر ایجاد تعادل بین منابع موجود )رودخانه ها، دریاچه ها، سدها و ...(، سبب بهینه سازی مصرف آب در بخش های كشاورزی و صنعت می شود كه این امر توسعه پایدار مدیریت منابع آب را در پی خواهد داشت. در این راستا استفاده از مدل های برنامه ریزی برای تعیین الگوهای زراعی مناسب همسو با مدیریت منابع آب، از جایگاه ویژه ای برخوردار می باشد. در پژوهش حاضر برای نیل به اهداف فوق در دشت قزوین از داده های 1330 و مدل برنامه ریزی خطی فازی - آماری سال 09 1 استفاده شد. در ابتدای امر با در نظر گرفتن حداقل و حداكثر منابع موجود در منطقه، برای تخصیص منابع آب در سیستم زراعی از مدل برنامه ریزی خطی استفاده شد. سپس با استفاده از مدل برنامه ریزی فازی الگوی كشت بهینه ای برای دستیابی به حداكثر سود و حداقل استفاده از منابع آب در منطقه مورد مطالعه ارائه گردید. حل مدل های ارائه شده در محیط نرم افزاری Excel صورت گرفت. نتایج حاصل حاكی از آن است كه با افزایش سطح زیر كشت محصولاتی كه نیاز آبی كمتری دارند سود قابل استحصال در واحد سطح افزایش یافته و از هدر رفت آب های اضافی ممانعت شده است.