خانواده و شيوه هاي فرزند پروري در نهج البلاغه

ریشه و منشا آبادانی هاي فكري، اخلاقی، سیاسی، و نیزویرانی هاي مربوط به آنها را باید از خانواده جست و جوكرد. از این رو خانواده معین و یاور انسان اند، و در مواردي بسیار در برابر دشواري ها و مشكلات گوناگون به انسان كمك می كنند. امام علی ( علیه السلام) در نهج البلاغه به اهمیت نظام خانواده وحتی اصالت و عزت آن وتأثیر شیوه هاي به كارگرفته شده از سوي والدین برتربیت فرزندان اشاره می نماید. ایشان فرزندان را نعمت الهی دانسته، و از سوي دیگر خیر و خوبی را در تعداد فرزندان نمی دانند، بلكه كمی فرزند و رسیدگی به رشد و تربیت آنها را ملاك قرار می دهند، و داشتن فرزند صالح را یكی از دو عامل یادآوري انسان پس از مرگ ذكر می كند. والدین در تربیت فرزندان خود از سه روش مقتدرانه، سهل گرایانه، و استبدادي استفاده می كنند. به كارگیري نوع شیوه فرزند پروري بیانگر نگرشی است كه آنها نسبت به فرزندان خود دارند، و معیارها و قوانینی را در بر می گیردكه براي فرزندان خود وضع می كنند. امام علی(علیه السلام) مراحل رشد را به سه دوره، سیادت، اطاعت، و مشورت تقسیم نموده اند. در مرحله اول به كودك آزدي كامل داده می شود و آموزش به كودك مانند نقشی بر روي سنگ ماندگار است.، در دوره اطاعت، بهترین فرصت براي تعلیم فراهم می شود، زیرا قلب او مانند زمینی خالی است كه هر چیزي در آن كشت كنیم، به بار خواهد نشست. در دوره مشورت می توان درباره امور مهم با فرزندانمان مشورت كرده و براي آنها شخصیت قائل شد. محتواي آموزش و تربیت فرزندان، وفاي به عهد، راستگویی، حب ذات، پرورش ابعاد وجودي، امر به معروف و نهی ازمنكر و... می باشد.