نظريات علامه طباطبايي پيرامون تأثير آموزه هاي قرآن در توسعه امنيت

همزیستی در پناه امنیت، از مقوِّمهاي هر تمدنی است و از دیرباز تئوريپردازان به عنوان آرمانیترین شاخصهي به آن پرداختهاند، مورد توجه است اما در وضع موجود جهانی، رویكرد منفی به اندیشۀ دینی، « مدینه فاضله » در هر دو گسترة روابط فردي و تعاملاتِ اجتماعی، حسّهايِ نازل بشري را بر حسّهايِ متعال او چیره ساخته و میل عبور از » و « استخدام منافع دیگران در خدمت نفعِ خود » ،« حبّ ذات » : اِعمال انگیزههاي طبیعی نظیر در نخبگان حقوقی و سیاسی نهادینه « باور دینی » را لجام گسیخته كرده است؛ در صورتی كه اگر « محدودیتها بود، آثار فراوانی را در زمینه همزیستی به مثابه یك پیكر واحد به همراه داشت، چیزي كه اكنون حلقۀ مفقوده است. در میان متفكران اسلامی علامه طباطبایی در این خصوص علاوه بر آنكه آراي دیگر صاحبنظران در طرح را نیز مطرح و با اقامۀ برهان آن را « استخدام » دیدگاه جامعنگر قرآن به انسان را میپذیرد، اما نظریهاي به نام اثبات كردهاست.