نگاهي به سياست هاي بهينه سازي توليد و مصرف انرژي در بخش ساختماني ايران

مهم ترین منبع تولید گازهای گلخانه ای، تولید و مصرف سوخت های فسیلی است. از این رو نتایج روند مصرف انرژی در ایران كه عمدتآ سوخت های فسیلی می باشند، هم از منظر محیط زیست بین الملل و هم در داخل كشور قابل توجه می باشد. میزان تولید دی اكسید كربن در ایران از اوایل دهه 90 میلادی از متوسط تولید دی اكسید كربن دنیا پیشی گرفته است و بنابراین لزوم توجه به این امر اجتناب ناپذیر است. از مجموع انرژی مصرفی در بخش 9/41 درصد سهم عمد ه مصرف انرژی را به خود اختصاص داده است. اخیرا پژوهش های مستمری از سوی متخصصان و مراجع ذیربط جهت توسعه پایدار ساختمانی و با هدف كاهش تولید دی اكسید كربن و درنتیجه كاهش مصرف انرژی و استفاده از انرژی های تجدیدپذیر صورت گرفته است كه نتایج این تحقیقات به صورت دستورالعمل ها و آیین نامه های ساختمانی تدوین و جهت اجرا به ارگان های ذیربط ارسال گردیده است. هدف از این تحقیق بازبینی سیاست های بهینه سازی تولید و مصرف انرژی با تاكید بر بخش ساختمان و با هدف كاهش تولید دی اكسید كربن در ایران می باشد. نخست مقررات ملی و استانداردهای ساختمانی مرتبط با بهینه سازی مصرف انرژی بررسی شده، سپس سیاست های جدید دولت مبنی بر استفاده از انرژی های تجدیدپذیر (پاك) همسو با تلاش های بین المللی جهت كاهش گازهای گلخانه ای و حفاظت محیط زیست معرفی گردیده است و در پایان پیشنهاداتی در زمینه اجرایی ساختن سیاست های بهینه سازی انرژی پیشنهاد شده است