فلسفه تطبيقي: هيدگر و ملاصدرا

در فلسفه هیدگر انسان پدیداری است كه در جهان با اشیاء پیرامون خود ارتباط داشته و دارای خصوصیات وجودی از قبیل ترس، دلهره، تفرد، مرگ آگاهی و...می باشد. ویژگی "در جهان بودن" انسان اهمیت خاصی دارد. انسان در فلسفه ملاصدرا ماهیت ثابتی نداشته و همواره در حال صیرورت و تحول است كه بوسیله حركت جوهری تبیین می شود. جهان در تفكر هیدگر به گونه ای با انسان گره خورده است كه هستی آن را "هستی در جهان" مینامد. اما در اندیشه ملاصدرا جهان مجموعه ای از اشیاء نبوده بلكه مظاهر و اطوار وجود بوده و به ماسوای واجب الوجود اطلاق میگردد. اعتقاد به خدا در فلسفه هیدگر مبهم مانده بطوریكه برخی او را ملحد و برخی دیگر او را در شكل گیری عقاید دینی خود بسیار موثر دانسته اند. اما در فلسفه ملاصدرا خداوند بالاترین مرتبه حقیقت وجود است كه در متون عرفانی با ضمیر "هو " به آن اشاره شده است.