بررسي و تحليل بازنمايي شهر در نگارگري ايران با تاكيد بر خوانش فضاهاي عمومي در مكتب هرات

شهرها همواره در طول زمان و خصوصا در مشرق زمين تجلي حضور تعاليات و كمالات برتر انساني بر زمين بوده اند. شهر به عنوان مكاني انسان ساخت كه همواره محل تعامل و ارتقا كيفيات زندگي بشر بوده است ، به حدي كه مفهوم همواره به دليل اهميت و علاقه ساكنانش در كانون توجه بوده و نمودها و صور ذهني هنرمندان از شهر در « شهر » بسياري از هنرها تجلي پيدا كرده است. بنابراين، بررسي صور شهر كه به صورت نمادين در انواع نگارگري ها ، با توجه به جايگاه نمادها و چگونگي كاربرد آنها در دوره هاي مختلف بروز نموده قابل استناد و بررسي مي باشد . به واقع اين رشد شهرنشيني بدون تأمل بود كه لطف حضور و شركت در كانون هاي اجتماعي را از انسان ها دريغ كرد و نياز مسلم آن ها به با هم بودن را بدون جواب گذاشت . سؤال اساسي پژوهش اين بود كه از چه آثاري و به چه شكلي و نمود هاي تصويري از سكونتگاه هاي ايراني در نگاره هاي مكتب هرات بروز و ظهور داشته اند و « شهر » صور نگارگران آن دوره چه ويژگي ها و شاخص هايي را مورد توجه قرا رداده اند . براي پاسخ دادن به اين پرسش به بررسي شيو ه هاي بياني نگارگري در تبيين فضاي شهري، بررسي تاريخ تصوير شهر و مقايسه نگاره ها با نمونه هاي بازنمايي شده در نگاره هاي آن دوره پرداخته ايم . به علاوه سعي شده معاني اجتماعي نمودهاي فضاي شهري بازخواني معناشناسانه شود .پژوهش حاضر به شيوه ي بررسي و مطالعه ي اسناد و واكاوي در مفاهيم اصول بازنمايي شهر در نگاره هاي مكتب هرات پرداخته است و در نهايت به معرفي اين شاخص ها در دوره هاي مختلف زماني اين مكتب تدوين گشته است.