شهرزدگي در مسكن روستايي و نيازها و باورهاي امروز اهالي روستاي رحمت آباد (زاويۀ زرند از توابع ساوه) به روايت تصوير

روند اجتناب ناپذیر شهرشدن روستاها صرفابًه جرم اینكه جمعيّت آنان از ۲۰۰۰ یا ۵۰۰۰  بالاتر رود چيزی نيست كه یك روستایی می خواهد بلكه روستایی بستر سازی جهت حفظ و تقویت ساختارهای كشاورزی و ایجاد بسترهای علمی برای ادامۀ حيات پر زحمت و البته شيرین به اصطلاح داهاتی خود می خواهد ! این مطلب حاصل ۳۰ سال تتبع در موضوع روستا ازاجرای جوی، برداشت مسير، انتقال آب شرب وزراعی ، تهيۀ طرح هادی های متعدّد ، بررسی های مناطق روستایی و بسياری نشست و برخواستهای قومی قبيله ای با ریش سفيدان و معتمدین روستاها است هرچند نگارنده نتوانست درمقام پژوهشگر و ناظر تصميم گيران را متقاعد كند تا نگاهی نو به مقولۀ روستا داشته باشند امّا رایحۀ حركتی نو دراین مسير به مشام ميآید كه با مقالات علمی و ارزنده راهی جدید به اعماق نيازهای روستایيان كشف شود و این تحقيق هم به نوبۀ خود بتواند دریچۀ كوچكی به این تلاشها باشد. بنياد مسكن وجهاد سازندگی و جهاد كشاورزی و آبفای روستایی و تعاون روستایی و وزارت نيرو و مخابرات و اداره راه و راه وشهرسازی و امثال آن در روستاهای جنگزده ، سيلزده ، زلزله زده ، قحطی زده ، باران نزده و مانند آن چه كردند ؟راه زدند قبول ، جاده كشيدند قبول ، پل انداختند قبول، آسفالت ریختند قبول ، كود دادند قبول ، مكانيزه كردند قبول ، خانه ساختند قبول ، آب شرب رساندند قبول ، برق داركردند قبول ، تلفن و موبایل آوردند امّا واقعا چه نكردند ؟آیا الگو سازی برای معماری بومی شد؟ آیا مصالح بومی فرآوری شد ؟ آیا تلاش شد معيشت روستا متناسب با معماری یا بالعكس رشد كند؟ اینها و بسياری از پرسشهاست كه پژوهشگر را وادار می كند نگاهی دوباره به آنچه تا كنون مسؤلين انجام دادهاند بيندازد. ازاین منظر معماری گواه روشنی است تا بتوان به اندكی از واقعيت های مشهود دست پيدا كرد.