زمان و زبان علامه محمد اقبال لاهوري

سر محمد اقبال لاهوری، یا علامه اقبال در 3 ذیقعده 1294 نوامبر 1294 هـ/ 9 نوامبر 1877 م در شهر سیالكوت پنجاب هندوستان دیده به جهان گشود. وی شاعر، فیلسوف، سیاستمدار و متفكر مسلمان هندی ای بود كه ایده یك كشور مستقل را برای اولین بار در میان مسلمانان كشورش مطرح كرد و در نهایت نیز نظریه او منجر به ایجاد كشور پاكستان گردید. اقبال در عرصه ی شعر و ادب در شبه قاره هند از نوادر به شمار می رفت و به طور رسمی «شاعر ملی» خوانده می شد. او شیفته زبان و ادبیات فارسی بود و زبان فارسی را برای بیان آراء و افكار اسلامی خود برگزید و به تدریج از یك شاعر وطنی به شاعری اسلامی - جهانی مبدل شد تا جایی كه به اعتقاد بسیاری از متفكران، وی یكی از نخستین منادیان وحدت اسلامی به شمار می رود. علامه اقبال كه سروده های خود را در خدمت بیداری و آگاهی توده ها و دمیدن روح آزادی در ملل اسلامی و بیدار ساختن آنان از خواب گران قرار داده بود، امروز نیز به عنوان یكی از ایدئولوگهای مهم جهان اسلام شناخته می شود؛ به گونه ای كه اندیشه های آزادی خواهانه اش در ایجاد جریانهای مهم سیاسی و فرهنگی كشورهای اسلامی بویژه كشورهای منطقه خاورمیانه از اهمیت زیادی برخوردار است. این نوشتار بر آن است تا ضمن معرفی كامل زندگی و زمانه اقبال لاهوری به برخی ابعاد فكری او چون احیای تفكر دینی و رنسانس اسلامی نیز بپردازد.