همكاريهاي علمي-بين المللي آموزش عالي در ايران

جهانی شدن در مقام روندي از دگرگونیها و تحولات از مرزهاي سیاست و اقتصاد فراتر رفته و علم، فرهنگ و سبك زندگی را در برگرفته است. در واقع جهانی شدن پدیدهاي چندبعدي است كه قابل تسري به عرصههاي گوناگون علمی، اقتصادي، سیاسی، اجتماعی، دینی، اخلاقی، حقوقی، فرهنگی و فناوري است كه نتایج قهري آن بسیاري از اركان ارزشی جوامع را متأثر میسازد. از منظر یونسكو، پدیدهي جهانی شدن به معنی اختلاط و در هم نوردیده شدن مرزها، بر آموزش عالی تأثیرگذار بینالمللی » ، است و گزینهاي كه براي پاسخگویی به فرصتها و چالشهاي جهانی شدن در آموزش عالی اختیار میشود آن است. به طور كلی هدف عمده بینالمللی سازي آموزش عالی توسعهي دانش، توانایی، نگرش و ارزشهایی است كه « سازي در سطح بینالمللی شناخته شده است؛ كه این مهم با ارتباطات و همكاريهاي علمی-بینالمللی آموزش عالی حاصل خواهد شد. از این رو، ضرورت بررسی چگونگی گسترش این همكاريهاي علمی-بینالمللی آموزش عالی در ابعاد كمی و كیفی، انكارناپذیر است. بر این اساس، هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی همكاريهاي علمی-بینالمللی در آموزش عالی ایران است. در این راستا، ابتدا به دو مقولهي جهانی شدن و بینالمللی شدن آموزش عالی پرداخته شده است. در ادامه الزامات و منطق بینالمللی شدن در آموزش عالی ایران از طریق راهبردهایی چون تبادل اساتید و دانشجویان، بینالمللی كردن برنامه درسی، توجه به برنامههاي آموزش و پرورش تطبیقی و ... مورد تشریح قرار گرفت؛ سپس، راهكارهایی چون تقویت و ایجاد رایزن- هاي علمی وزارت علوم، تحقیقات و فناوري در خارج از كشور، توسعه و ارتقاي سطح روابط علمی بینالمللی دانشگاهها و مراكز تحقیقاتی با سازمانهاي علمی تخصصی بینالمللی منطقهاي و مراكز و مؤسسههاي دانشگاهی، ایجاد شبكههاي پژوهش در سطوح ملی و منطقهاي و ... در جهت تقویت همكاريهاي علمی- بینالمللی در ایران بیان شده و در نهایت به ارائه نتیجه و جمعبندي پژوهش پرداخته شده است.