بررسي مباني و تعيين اجزاي كاهش خطرپذيري مديريت بحران

خطرپذیري ارتباط نزدیكی با روند توسعه دارد و نبود نظامات مناسب، آن را تشدید می كند، توسعه متوازن وقوع و یا خسارات را كاهش می دهد. دولت ها و سازمان ها تلاش بی وقفه اي براي مدیریت خطرپذیري و بازسازي مناطق دارند. مخاطرات به دلیل فرآیندهاي بیولوژیكی، زمین ساختی، زمین لرزه اي یا هواشناسی به وجود می آیند. مدیریت خطرپذیري سطح یك خطر مشخص را شناسایی و با توجه به منافع و هزینه ها به كاهش و مقابله با آن م یپردازد. آمادگی نسبی حتی نیز شرایط متفاوتی ایجاد می كند و براي حفظ آن باید از تمام وقایع فاجعه درك صحیح و كاملی داشته باشیم. فاجعه و آمادگی مردم در هر سطح باشد، راهی براي سازگاري وجود دارد. جهت ساماندهی اقدامات، باید بدانیم دلیل مهم سازگاري مردم با شرایط غیرعادي قابل ملاحظه نبودن سنگینی بلایا در مقایسه با انسان ها و منابع مادي باقیمانده است. كاهش خطرپذیري مدیریت بحران از لحاظ زمانی در 3 سطح قبل(پیش گیري و حفظ آمادگی)، حین(مقابله، امداد و نجات) و بعد(بازسازي و ساماندهی) از بحران قابل تقسیم بندي است. فعالیت هاي مدیریت خطرپذیري در پنج فاز برنامه ریزي، پیشگیري و كاهش اثرات، آمادگی، واكنش و بازسازي تقسیم بندي می شود كه هر یك از این فازها با زمان و عملكرد انواع وضعیت هاي اضطراري و بحران ها مرتبط بوده و اجزاي كاهش خطرپذیري بر پایه این فازها بنا می گردد.