سير و سلوك عرفاني در نهج البلاغه

طریق عرفان به عنوان یكی از راه هاي خدا شناسی و همچنین مسیري براي تقرب به باري تعالی مورد توجه نهج البلاغه می باشد كه موخر از ایمان است.طریق عرفان به سبب شرافت ماهوي بینش بر دانش،وسعت قلمرو و هدفهاي والا بر راه هاي دیگر برتري دارد. اگر چه در عرفان عملی تعداد مقامات سلوك به صد منزل می رسد لكن از منظر نهج البلاغه مراحلی كه سالك باید بدان ها بپردازد را می توان بر برخی از مقامات منطبق كرد ولی بیشتر تاكید برتفكر، تدبر، محاسبه،تذكر، توبه، انابه، خوف و ورع،استقامت و ریاضت دارد. در طی طریق عرفانی سالك، مكاشفاتی صوري و معنوي براي وي حاصل می شود كه از هر دو قسم این مكاشفات در نهج البلاغه وجود دارد. مساله رویت نیز از جمله مسائلی است كه در ذیل كشف و شهود مطرح می شود وبدان پاسخ داده می شود. نهایت این سلوك تام و شهودات به یقیین ختم می شود.