پايداري در مسكن بومي روستايي با رويكردي بر عوامل جغرافيايي

ساخت و سازهاي بدون مطالعه امروز در اكثر روستاها كه به نوعي تقليد از ساخت و سازهاي شهري است،سيماي ناهماهنگ بافت روستاها،مصرف روز افزون انرژيهاي تجديدناپذير و عدم تناسب و هماهنگي مسكن روستاييان با نيازهايشان را باعث شده است. عليرغم مطرح شدن مباحث پايداري در دنياي متاخر عملا اين اصول توسط پيشينيان ما به كارگرفته شده است. از ديرباز نگاه بوم شناسانه و جهان بيني خاص انسان در تعامل با محيط به گونه اي بوده است كه بشر راه همسازي و توازن با محيط را انتخاب كرده و ارتباطي عميق و مسالمت آميز با محيط زيست داشته است.دانش بومي هر قوم،بخشي از سرمايه هاي ملي آن جامعه است كه باورها،ارزش ها،دانسته ها و ابزار زندگي آن را دربرمي گيرد.در واقع با پشتوانه و اتكا به اين دانش بوده كه جوامع گذشته درطي قرون متمادي به حيات خود ادامه داده و از محيط اطرافشان بهره برداري كرده اند.در بحث توسعه پايدار توجه مجدد به طراحي اقليمي ومعماري و شهرسازي بومي با بهره وري از تكنولوژي همگون با محيط زيست مطرح ميگردد.در اين پژوهش به برخي ظرايف معماري بومي روستايي ايران كه با اهداف توسعه پايدار هم راستا هستند اشاره مي شود،باشد كه به نحوي راهگشاي طراحي هاي پايدار منطبق با ساخت سازهاي امروز روستايي گردد.