تببين سطوح امنيت در شهرهاي گردشگري (يك مطالعه موردي از شهر توريستي بابلسر)

امروزه در جوامع شهری ایجاد محیطی امن و فراهم آوردن بستر امنیت شهروندان از مباحث حياتي و با اهميت در شهرسازی معاصر است. زندگی شهری با تمام ابعاد گوناگون خود كه ناشی از نقش هاي متفاوت آن است مستعد بروز ناهنجاري هاي اجتماعي مي باشد كه همين امر منجر افزايش ضریب ناامنی محیط¬ها و محلات شهری مي شود. در این بین گاه كاركردهايي را كه شهرها برعهده می¬گیرند خود عاملی برای بروز ناامنی بوده كه از جمله می¬توان به كاركرد توریستی شهرها اشاره نمود. این مقاله با توجه به اهميت موضوع و با اين پيش فرض كه سطوح امنيت در محلات مختلف شهرهاي ساحلي يكسان نيست، محلات 16گانه شهر بابلسر از بعد درجه ناامنی مورد مطالعه قرار داده است. روش تحقیق حاضر از انواع روش¬های توصیفی-تحلیلی بوده كه به منظور تبیین سلسله مراتب امنیت در سطح محلات 16گانه از ابزار پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری مورد مطالعه كل محلات شهر بابلسر و نمونه مورد مطالعه 320 نفر می¬باشد كه با استفاده از فرمول كوكران تعیین شده است. توزیع پرسشنامه به صورت میانگین در هر محله 20 مورد بوده است. برای دستیابی به نتایج مورد نظر از آزمون تحلیل واریانس یكطرفه(ANOVA) استفاده شده كه پس از معنی داری برای مشخص شدن تفاوت از آزمون توكی (Tukey HSD) نیز استفاده شده است. نتایج به دست آمده از تحقیق نشان می¬دهد كه محلات نزدیك به خط ساحلی شهر بابلسر به علت حضور گردشگر در فصول مختلف ناامن¬تر بوده و در این بین تفاوت معنی¬داری میان محلات شهرك آزادگان و همت¬آباد وجود دارد