رنگ الهي در شعر وحشي بافقي

كمال الدین یا شمس الدین محمد بافقی را همراه سعدی و حافظ از عاشق پیشگان معروف زبان فارسی و سرآمد داستان سرایان عشق و دلدادگی می دانند؛ اما آنچه كمتر به آن پرداخته شده یا حداقل مشهور است، این موضوع است كه وی در كنار پیمودن وادی عشق مجازی به حكم «المجاز قنطره الحقیقه» در پهنهٔ عشق حقیقی نیز گام نهاده تا جایی كه مدار زندگی و شرط پایندگی را عشق می داند و عشق مجازی را تنها یك منزل از طریق دور و دراز عشق می شمارد و معتقد است با پیمودن بادیه ای چند در راه رسیدن به قلهٔ منیع عشق ، فراز و نشیب های راه مشخص خواهد شد. این توجه به عشق حقیقی و متعلق ان كه حضرت حق است سبب شده در جای جای شعر وحشی رنگ خدا به وصوح مشاهده شود و از انجا كه محبت، موجب یادآوری بسیاری می شود در فراز و فرود شعر او از خدا و اولیای او، فراوان یاد می شود كه این موضوع در غزلیات، قصاید، قطعات، رباعیات و مثنوی های وی، وجود اشعاری در حمد و ستایش ذات حق و مدح و منقبت حضرت ختمی مرتبت (ص) و ائمه اطهار علیهم السلام- را سبب شده است به گونه ای كه اگر نیكو بنگریم جدا از مثنوی های عارفانهٔ او، كه دقایقی خداشناسی و معرفت را با بیانی شورانگیز شامل می شوند دیگر اشعار او حتی قصاید نیز لبریز از بیان اندیشه ها و احساسارت شاعرانهٔ وحشی درباره عظمت باری تعالی و خاندان نبوت و امامت است؛ بنابراین نگارنده در نظر دارد در این مقاله به بررسی این جنبه از هنر شاعری وحشی كه چندان هم مورد توجه قرار نگرفته ا بپردازد و جوانب آن را كه موجب شده شعر وحشی رنگی الهی به خود بگیرد، بررسی كند.