نقش شهرهاي مياني استان خراسان رضوي در ايجاد تعادل فضايي

یكی از مهمترین معضلات كشورهای جهان سوم از جمله كشور ما تمركز بالای جمعیت وامكانات در شهرهای بزرگ و به وجود امدن نظام نخست شهری و از بین رفتن نظام متعادل سلسله مراتبی شهری است كه این پدیده در نتیجه عدم تعادل در پخش امكانات و تسهیلات مختلف در پهنه سرزمینی و همچنین عدم توجه به توانمندی های شهری های كوچك ومیانی می باشد براین اساس برای رفع این مشكلات راهبردهای مختلفی مورد توجه قرا رگرفته كه یكی از انها بهادادن به شهرهای متوسط در ایجاد تعادلهای منطقه ای و استفاده از توان آنها در توسعه مناطق كمتر توسعه یافته است استان خراسان رضوی نیز به عنوان یكی از استانهای بزرگ با مركزیت شهر مشهد دچار چنین عدم تعادل فضایی است كه نتیجه آن فاصله گرفتن شهر مشهد از نظر جمعیتی بر دیگر شهرهای استان بوده است هدف ازاین پژوهش بررسی جایگاه شهرهای میانی استان خراسان رضوی در توسعه منطقه ای می باشد. بنابراین در این مقاله از روش شناسی توصیفی - تحلیلی و بهره گیری از منابع كتابخانه ای مرتبط با موضوع درجهت پاسخگویی به سوال كلیدی آیا شهرهای میانی می توانند الگوی مهاجرت مستقیم به شهر اول استان و میزان تمركز و نسبت نخست شهری آن را كاهش دهند؟ استفاده شده است.