زيرساخت سبز: يافتن زباني مشترك در آموزش دو رشته طراحي شهري و معماري منظر

باوجود مناقشات اخیر در وجوب دو رشته طراحی شهری و معماری منظر، بررسی پژوهشی ها و فعالیتهای دانشگاهی و حرفهای این دو رشته نشان می دهد كه هر دو رشته به مفاهیم مشتركی اشاره دارند كه می توانند با همكاری های بین رشتهای در جهت ارتقاء محیط در سطوح هدف، روش و محصولات هم افزایی نمایند. یكی از این مفاهیم زیرساخت نسبز است. هدف پژوهشی حاضر بررسی جنبه های مشترك به كارگیری مفهوم زیرساخت نسبز در فعالیتهای دو رشته طراحی شهری و معماری منظر از بعد محصولات آموزش رسمی این دو رشته است. به این منظور از پتانسیل موجود در آموزش كارگاه های طراحی دانشكده معماری و شهرسازی دانشگاه شهید بهشتی كه محملی برای حضور هر دو رشته را فراهم آورده است، بهعنوان نمونه موردی استفاده میگردد. روش پژوهشی از نوع توصیفی - تحلیلی است كه تلاشی دارد تا در گام اول بامطالعه اسنادی، سابقه و اهداف به كارگیری مفهوم زیرساخت نسبز را در محصولات طراحی دو رشته در قالب پروژه های كارگاهی، و موضوع پایان نامه ها بررسی می نماید. سپس، در گام دوم تحلیل داده ها از طریق مطالعه تطبیقی داده های به دست آمده از محصولات خروجی موجود در دو رشته با بهرهگیری از روش استدلال منطقی انجام می گیرد. یافته های پژوهشی نشان می دهد كه گرچه دو رشته به ظاهر جنبه های متفاوتی از زیرساخت سبز را در محصولات خود دنبال می كنند، اما شواهد در بخش محصولات خروجی هر رشته نشان می دهد كه دارای اهداف، و تجارب مشتركی در قالب محصولات دروس عملی و پایان نامه ها هستند كه می تواند با پیشرفت نظری به امكان همكاری های بیشتر و هم افزایانه میان دو رشته در جهت ارتقاء محیط طبیعی و انسان ساخت كمك نماید