استفاده از درس هاي طبيعت براي كاهش فرسايش و تخريب بناهاي شهري

سازه های طبیعی در جهان پیرامون ما در طی سیر تكاملی خود با نیرو های طبیعی موازنه ای قابل قبول ایجاد نموده اند و از پایداری بالایی برخوردارند. استفاده از نمونه های طبیعی در بناهای انسان ساخت از قدمت چند هزار ساله برخوردار است و بشر اولیه نیز از طبیعت به عنوان آموزگار خود درس های بسیاری آموخته است. بهره گیری از آموزه های طبیعت می تواند در معماری عصر حاضر نیز برای جلوگیری از فرسایش و تخریب بناها موثر باشد. ساختمان ها در طول زمان استفاده از آنها دچار استهلاك می شوند و حوادث طبیعی در تخریب بناها نقش مهمی را ایفا می كنند. این مشكلات علاوه بر تحمیل هزینه های اضافی بر شهرها و شهروندان از لحاظ روانی نیز بر ذهن بینندگان تاثیر منفی بر جای می گذارد. معماری عصر مدرن در استفاده بالقوه از طبیعت به حد لازم موفق نبوده است و در طرح های جدید به نیروهای طبیعی موجود چه از لحاظ محیط و پیرامون بنا و چه از لحاظ عوامل اقلیمی كمتر توجه می شود، معماران و طراحان شهری موظفند با مطالعه بر روی طبیعت و اجزای آن و هم چنین عوامل اثر گذار بر كلیت هر یك از اجزا، بناهایی با كارایی، زیبایی و پایداری بالا طراحی و اجرا نمایند كه پاسخگوی معماری عصر مدرن باشد . در این مقاله با سعی بر معرفی شیوه های معماری با الگو برداری از طبیعت، روش های استفاده موثر از انرژی و مصالح طبیعی و همچنین مصالح خود ترمیم شونده مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از نمونه های موجود ، راهكارهایی برای كاهش استهلاك در بناهای ساخته شده در شهر ها معرفی می شوند .