تاثير زمينه گرايي در طراحي موزه هنر هاي معاصر (نمونه موردي شهر تبريز)

موزه های هنری از جمله بناهایی هستند كه معرف و نمایانگر هنر و آثار هنرمندان می باشند و سیر تكاملی هنر را در طول تاریخ به نمایش می گذارند، موزه هنر های معاصر به موزه هایی اطلاق می شوند كه هنر عصر حاضر را به افراد جامعه به معرفی می كند. هنر معاصر كه در حال حاضر پس از فروكش كردن هیجانات اولیه هنر مدرن كه در مسیر خود به دنبال راهكار هایی برای نمایاندن خود به اقشار مختلف جامعه است در كشور ما كمتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته و نوعی عدم هماهنگی در آن با ذهنیت توده مردم به چشم می خورد. فضاهای فرهنگی نظیر گالری ها ، موزه ها ، سالن های موسیقی و تئاتر از جمله فضاهایی هستند كه شخص با حضور در آنها به صورت غیر مستقیم شروع به آموختن می كند، آموزشی كه تأثیر آن به مراتب بیشتر از كتب وحضور در كلاسهای درس می باشد. طراحی چنین فضاهایی بر عهده معمار و طراحی است كه باید با هنر عصر خویش پیوندی مستحكم برقرار كرده باشد تا بتواند چكیده ی آن را به مردم بنمایاند. این مقاله سعی دارد تا با بررسی نقش موزه های هنری به ویژه موزه هنرهای معاصر در زندگی مردم، به اهمیت آن در اثرگذاری در روح و روان مردم بپردازد و این نكته را خاطر نشان سازد كه طراحی چنین فضاهایی باید به گونه ای باشد كه ساختار كلی و معماری آن نیز در راستای رسیدن به هدف آن یعنی آموزش مباحث هنری به اقشار جامعه باشد. زمینه گرایی از جمله مباحثی است كه در دهه های اخیر به علت آشفتگی معماری و چهره ی شهرها مطرح شده است و می تواند پاسخگوی نیاز طراحان باشد و استفاده از آن در طراحی موزه هنر های معاصر می تواند گامی موثر در پیشبرد اهداف معماری معاصر باشد.