طراحي بر اساس روش مبتني بر شواهد به منظور افزايش ايمني بيمار در محيط هاي بهداشتي و درماني

روانشناسی محیطی دانش بنیادی را در راستای گسترش مطالعات محیطی - رفتاری (EB) در سال 1960 ارائه داد كه هدف آن كاربردی كردن پژوهش اجرایی بود. با این حال در طول دهه های اخیر، رفتارهای محیطی تاثیر كمی بر روی طراحی داشته كه موجب جدایی طرحهای اجرایی ازنیازهای واقعی كاربران محیطی شده. فضاهای درمانی با توجه به خصوصیت ویژه خود و روبه رو بودن با مخاطبان خاص نیاز حیاطی دارند كه پژوهش های محیطی در فرایند طراحی آنها وارد شوند. رویدادی كه در صنعت بهداشت آمریكا در سال 1990 اتفاق افتاد مثل یك كاتالیزور برای انجام پژوهش های هدفمند و كاربردی كردن آنها عمل كرد. طبق گزارشی كه در آن سالها از سوی موسسه پزشكی این كشور اعلام شد، بسیاری از مرگ و میرها در مراكز بهداشتی، حاصل خطاهای پزشكی قابل پیشگیری بود كه بسیاری از آنها نتیجه طراحی نامناسب فضاهای درمانی بوده تا عملكرد ضعیف مسئولان و دست اندر كاران درمانی. شواهد نشان داد محیط فیزیكی بیمارستان میتواند منجر به خطاهای پزشكی از جمله: افزایش ابتلا به عفونت، جراحت در اثر افتادن ابزار، كاهش سرعت بهبود بیمارهای محیطی در طرحهای و ترك خدمت سرپرستار شود. . استفاده از شواهد و پژوهشهای هدفمند با نام روش مبتنی بر شواهد (EBM) یك منبع الهام بخش برای طراحی فضاهای بهداشتی درمانی می باشد و یك نقش حیاتی در فرآیند طراحی این فضاها بازی می كند. رویكرد جمع آوری اطلاعات و بررسی شواهد، سبب شناخت اطلاعات و شناخت محرك های محیطی شده و این رویكرد تصمیماتی را كه در طراحی گرفته می شود، تضمین خواهد كرد. با توجه به اهمیت موضوع و كمبود مطالعات در این زمینه در كشور این مقاله سعی دارد با تمركز بر پژوهش های انجام شده در روش مبتنی بر شواهد و جمع بندی و تحلیل آن دسته از اطلاعات كاربردی به منظور طراحی مناسب فضای درمانی با هدف افزایش ایمنی بیمار و كاهش خطاهای پزشكی متغییر های تاثیر گذار بر روی محیط های درمانی در ارتباط با ایمنی بیمار را مورد ارزیابی قرار دهد.