جمال شناسي در شعر هلالي

هلالی جغتایی یكی از غزلسرایان برجسته ی سده ی نهم هجری است وی درقالب های مختلف شعری به ویژه غزل، استادی خویش رابه اثبات رسانده است؛ هلالی در مثنوی سرایی نیز تبحر خاصی داشته است. مثنوی شاه و درویش یا شاه و گدا از مثنوی های ماندگار اوست. هلالی جغتایی از نقطه نظر زمان ، دقیقا در جایی ایستاده كه اهمیت سخن او را دو چندان می كند یعنی درست در حد فاصل افول سبك عراقی و طلوع سبك هندی. شعر هلالی شورانگیز و غزلهایش شیرین و دلاویز است و به جهت جمال شناسی و زیبا شناسی از جایگاه خاصی برخوردار است به گونه ای كه شعر وی را از هم عصران او ممتاز می سازد . شعر وی فوق العاده شیوا ، رسا و لطیف است به همین دلیل گاهی نازك خیالی ها و مضمون آفرینی های سبك هندی در آن موج می زند. اهنگ خوش ، خیال دورپرداز و موسیقی شعر نرم او به همراه تلمیحات و اشارات باریك ، تابلوی ماندگاری از هلالی به نگارخانه ی شعر پارسی تقدیم كرده است. در نظر نیزبین و زیبا پسند هلالی، شمایل معشوق به گونه ای اعجاب انگیز و در سخن وی متبلور شده است. زلف ، چشم ، ابرو، چهره و قد و قامت از مواردی است كه در شعر وی جایگاه ویژه ای يافته اند. این قلم در پی آن است تا شمایل معشوق را در شعر هلالی مورد مداقه و بازكاوی قرار دهد.