مقايسه مقررات رشد هوشمند شهري و ضوابط طرح تفصيلي در طراحي مناطق شهري؛نمونه موردي محور سراب و جاهد شهر مشهد

رشد افقی و وابستگی به اتومبیل مدت مدیدی است كه به جهت تخریب محیط زیست ، انزوای اجتماعی و ناپایداری اقتصادی مورد انتقاد قرار میگیرد.اما طرفداران رشد هوشمند به دنبال توسعه ای هستند كه با جوامع قابل پیاده روی و متراكم مشخص شده باشد و ارائه دهنده طیف وسیعی از گزینه های مسكن و حمل و نقل باشد. در مدلهای رشد هوشمند ، طراحی جوامع شهری در مقیاسهای بزرگ انجام نمیگیرد و بجای تاكید بر تحرك و استفاده از وسائل نقلیه ، بر فضاهای پیاده محور و متنوع تاكید میگردد. در این مدل ، مناطق شهری بر اساس زنجیره ای از زیست بومهای انسانی ،كه از لبه طبیعی تا مركز انسان ساخت همراه است، به شش منطقه ترابرشی تقسیم میشوند. برای آشنائی بیشتر با نحوه طراحی در چارچوب رشد هوشمند و مناطق ترابرشی در این مقاله یكی از محورهای فرسوده در مركز شهر مشهد و یكی از واحدهای همسایگی واقع در لبه غربی شهر واقع در شهرك مسكونی قاسم آباد را كه بر طبق روش مرسوم منطقه بندی در ایران، طراحی شده است ، مجدداً با روش منطقه بندی ترابرشی مقررات هوشمند شهری مورد بازبینی قرار گرفته و نتایج آن مقایسه شده است.در این مقایسه به نظر میرسد در طرح تفصیلی عوامل مهمی چون پیاده رو و عبور پیاده ها،رعایت حداقل كاربری فضای سبز در مركز شهر ،مبلمان شهری متناسب با شخصیت محل و مقررات پیكر بندی در ساخت و ساز بناها در طراحی محور،تفاوتهای اساسی با روش هوشمند شهری دارد و فقر نظریه ای برای سازگاری الگوهای توسعه شهری با اصول رشد هوشمند و توسعه پایدار در دوره گذار، از مهمترین مسائل برنامه ریزی شهری ایران است. روش تحقیق در این پژوهش، تركیبی از نوع اكتشافی شامل روشهای كیفی و تجربی است. در جمعآوری اطلاعات از روش اسنادی و طرحهای شهری استفاده شده است. در ارزیابی اصول رشد هوشمند شهری در مناطق سراب و جاهد شهر مشهد از روش تحلیلی مقایسه ای استفاده - شده است.