پايداري در معماري با تاكيد بر راهكارهاي طراحي سبز

افزایش جمعیت و به ویژه تكنولوژی و عدم تناسب آن با محیط زیست، موجب تغییرات وسیع و بر هم خوردن شرایط طبیعی در بسیاری از نقاط جهان شده است. آثار سوء تكنولوژی مدرن بر روی محیط زیست نوعی آگاهی نو نسبت به مسائل زیست محیطی در مردم به وجود آورد. دستیابی به «توسعه پایدار» مستلزم بهره وری معقول از منابع طبیعی، تغییر جهت اساسی در نگرش انسان به طبیعت و تجدید نظر جدی در الگوهای تولید و مصرف است. «معماری پایدار» پدیده ای است كه اكنون در بیشتر كشورهای جهان، و توسط بسیاری از معماران، با دیدگاه های متفاوت به آن توجه می شود. در حركت جهانی به سوی توسعه پایدار، معماری قطعا یكی از عوامل اصلی و راهبردی آن خواهد بود، چرا كه ساختمان ها اصلی ترین، وسیع ترین و ماندگار ترین تغییراتی هستند كه انسان در روی كره زمین به وجود آورده است و از آنجا كه نقاط ضعف و قوت یك ساختمان بر زیست بوم جهان تأثیر مستقیم خواهد داشت، وظیفه ای بس حساس در این خصوص بر عهده آنان می باشد. در این مقاله سعی بر آن شده است راهكارهای طراحی در حیطه «معماری سبز» درجهت صرفه جویی در مصرف انرژی و استفاده بهینه از انرژی های طبیعی ارایه داده شود.