باز زنده سازي نقش پايداري ، معماري بومي منطقه اي گذشته ، در دوره معاصر (مطالعه موردي: معماري بومي منطقه تالش)

از آنجایی كه معماری پروسه ای برای خلق یك فضای ساخته شده با نقشی مهم در تامین امنیت ، آسایش و سلامت انسان است و به دنبال رشد فزاینده شهر نشینی در دهه های اخیر ، بخصوص در ایران ، مسكن برای فراهم آوردن این فضا به یكی از مهمترین مسائل تبدیل گردیده است . اما مسكن امروزی برگرفته از الگوهای غربی و بدون رعایت منطق اقلیمی و احساس بی هویتی ، به خانه های خوابگاه مانند تبدیل شده است در حالیكه در گذشته بهره گیری از معماری بومی در جهت بر آوردن نیازهای بشری و سازگاری با اقلیم یك اصل پایدار در اكثر فضاهای معماری بوده است گیلان در كشور ما نمونه ای از منابع غنی طبیعی و به تبع آن رعایت معماری بومی است كه با توجه به بررسی معماری شهر تالش، به تعمیم آن در علم و تكنولوژی مدرن امروز پرداختیم .در معماری گذشته ، معمار بوسیله بررسی مفهوم گونه و عمل بر اساس آن پیوندی زنجیروار بین حال و گذشته بوجود می آورده است ولی آنچه در زمان حال ساخته می شود فقط یك حلقه از زنجیر می باشد . پس برای حفظ حلقه های زنجیر نقطه آغازین را كه یك گونه پایه است ، مورد بررسی قرار دادیم . همچنین توجه به الگوهای معماری بومی و استفاده از عملكردها و رعایت روش های مواجه بناهای سنتی با اقلیم می تواند موجب احیای معماری بومی گذشته شود ، در نتیجه پلان بناهای مدرن می تواند متناسب با اقلیم و فرهنگ بومی، هویت بناها را افزایش دهد . پس می توان با نفوذ واژه پایداری، مسكن امروزی را با دو نیروی فرهنگ و روش زندگی ، نیروی تغییر دهنده شرایط اقلیمی و فن آوری سازه ای با در نظر گرفتن مواد قابل دسترس كه خود خلق فضایی با صرفه جویی مصرف انرژی را به همراه دارد ، طراحی كرد.