بررسي عوامل ايجاد بحران خشكسالي در خوزستان و ارائه ي راهكار در اين زمينه

خشكسالی یك خطر بی سروصدا در طبیعت است و منشاء اصلی آن كمبود بارش طی یك دوره طولانی از زمان است كه معمولا یك فصل یا بیشتر میباشد. تعداد كل آسیب دیدگان از خشكسالی سالهای 1966 تا 1988 بالغ بر 1/5 میلیارد نفر بوده كه 52% از آسیب دیدگان از بلایای طبیعی را تشكیل میدهد.امروزه یك سوم از جمعیت جهان از نظر آبی در مضیقه هستند وتا سال 2025 از هر سه نفر، 2 نفر با كمبود آب مواجه خواهند بود.خوزستان با میزان بارندگی 255 میلیمتر در سال و میزان تبخیر 2044 میلیمتر در سال جزء مناطق گرم ایران محسوب میشود.با توجه به مطالعات صورت گرفته متوجه شدیم كه خوزستان در سال 1389 شدیدترین خشكسالی رادریكصدسال گذشته تجربه خواهدكرد كه ازنوع خشكسالی اقلیمی میباشد و آثارآن درسالهای اخیر برمنابع آب - مراتع - كشاورزی چشم گیر بوده است. لذا باید تهدیدهایی مانند پدیده ی خشكسالی را با ارائه ی راهكارهای علمی به فرصت تبدیل كنیم كه یكی از اقدامات مهم در این زمینه تشكیل ستاد خشكسالی میباشد.كشورهای توسعه یافته و در حال توسعه به یك میزان از خشكسالی آسیب نمیبینند و این نه به خاطر تفاوت در اقلیم است بلكه به علت تفاوت در مدیریت آنها میباشد .مدیریتی كه هم اكنون برای جلوگیری و مقابله با خشكسالی در جریان می باشد ساخت سدهای بیشتر،افزایش پروژه های شیرین كردن آب و انجام حفاری ها است در نتیجه اعمال این نوع مدیریت نه تنها مشكل حل نخواهد شد بلكه بهره برداری بیش از حد و ناپایدار از منابع آبی و نهایتا تشدید مشكل را نیز به دنبال خواهیم داشت.دولت ها برای متوقف كردن خشكسالی می بایست سه دسته از راهكار ها را در دستور كار خود قرار دهند:الف -مدیریت تقاضا،ب -مدیریت عرضه ،ج - مدیریت یكپارچه و پایدار منابع آبی. واضح است كه افزایش استحصال آب راهكار مناسبی نخواهد بود.