ناصرخسرو و لغزسرايي

حكیم ابو معین ناصر خسرو قبادیانی از شاعران سرشناس ایران در سده پنجم هجری با پیش گرفتن رویه ای تازه در شاعری كه تحولات روحی و شخصیتی را الزام آور می ساخت شكل تازه ای از شعر فارسی را بنا نهاد كه تا امروز كه در انحصار سبك شخصی و ادبی او قرار دارد. روی كرد و همت عمده ناصر خسرو در شاعری، رویارویی با شاعران درباری و خلاف مسیر آنان شعر سرودن و به حداقل رساندن شباهت هایی است كه دو شاعرمی توانند در شیوه شاعری با هم داشته باشند. این اصرار ناصر را می توان از قصیده های بی تشبیب، دوری از توصيف طبیعت و معشوق و شراب و به كارگیری لحن سرزنش و پند و اندرز و حتی در كار كردهایی مانند استفاده از وزن رباعی و بحر متقارب در سرودن قصیده دریافت كرد یكی از این ناهماهنگی های عمدی ناصر با شعر رایج زمان خود توجه به( لغز) خلاف مسیر و روش شاعرانی چون منوچهری دامغانی ، مسعود سعد و .. است. در مقاله حاضر با بررسی ۴ لغز معروف ناصر، این رویه شاعری او را كاویده ایم.