بررسي قتل ترحم آميز از ديدگاه حقوق ايران و فقه اماميه

اوتانازي یكی از مسائل حاد و غیر قابل كنترل در جهان امروزه است كه در اكثر كشورهاي غربی با پذیرش رو به رو بوده است، ولی در شوراهاي مذهبی مورد مطروحه با مخالفت هاي از قبیل رد این نظریه مورد نظر بوده است. دركشورهاي اسلامی علی الاخصوص كشور ما این نظریه را بطوركل این نظریات پوچ و بی اساس كه بدون در نظر گرفتن سایر ابعاد وجنبه هاي این عمل مطرود است و نفس انسان با كرامت را گرامی داشته است؛ این نظریات اگرچه با ترحم فرد را از این دنیا جدا می كنند ولی به دور از نگاه انسانی و پایمال كردن حقوق انسان روز به روز بر این نظریات خود تقویت و سعی در مستحكم تر شدن آن می نمایند بطوریكه خواستار فرستادن این نظریات بعنوان صادرات به كشورهاي اسلامی در ده هاي پیش بودند، و این نفس كریمه در این جوامع اسلامی با مخالفت شدید قانونگذار و فقهاء روبه روشده است. در « نفخت من روحی »: كه خداوند متعال می فرماید نظام حقوقی اسلام و ایران ، قتل از روي ترحم به منزله قتل عمد محسوب می گردد كه مرتكب را تا حد محكومیت به مرگ نزدیك می كند. پیش بینی چنین سیاست جنایی اي ، برگرفته از آموزه هاي دین مبین اسلام است كه بر حفظ حیات در همه به مثابه تابعان خود ، هرگونه دست یازي به جان آنها را غیر قابل بخشش « دم مسلمانان » حال تاكید داشته و با محترم شمردن دانسته است ، حتی زمانی كه انگیزه شخص از چنین اقدامی حس ترحم آمیز و توأم با انسان دوستی او باشد .در این مقاله نگارنده گان می كوشند هر چند مختصر نگاهی بر مهمترین این مخالفت ها و بررسی تطبیقی از دیدگاه حقوق ایران و فقه امامیه بپردازند.