بررسي و تحليل نقش آمايش سرزمين در پايداري روابط متقابل شهر و روستا

تهيه وتدوين سياستهاي رشد و توسعه شهري و برنامه ري زي براي آينده شهرها نياز به شناخت و آگاهي واقع بينانه از نيازها، ضرورتها، امكانات بالقوه و بالفعل و بالاخره آگاهي از تنگناها و مشكلات پيش روي شهرها دارد. تا با شناخت جامع از وضع موجود به تدوين سياستها و برنامه ريزي براي شهرها در راستاي توسعه پايدار شهري، پ رداخت. اين امر زماني تحقق پيدا مي كند كه با شناخت علمي و بنيادي از ساختار، كاركرد و عملكرد نظامهاي شهري همراه باشد. از سوي ديگر براي برنامه ريزي، مديريت و توسعه شهرها در آينده بايد رابطه شهر با نظامهاي زيستي اطراف از جمله روستاها و نوع اين رابطه مشخص شود كه اين امر در بسترآمايش سرزمين امكان پذير مي باشد. در اين مقاله سعي مي شود كه تصويري از برنامه ريزي با نگرش آمايش در ابعاد ملي، شهري و روستايي ارائه شود و با بررسي قابليتهاي شهرها براي پيشبرد توسعه روستايي و همچنين پتانسيل هاي روستاها براي كمك به حل مع ضلاتي كه شهر ها با آن دست به گريبان هستند، به ارائه يك ارتباط بهينه و پايدار بين شهر و روستا در بستر آمايش سرزمين، پرداخته شود.