پيش‌بيني خشونت خانگي عليه زنان و راهكارهاي اتخاذي بر مبناي آن

خشونت خانگي عليه زنان، پديده‌اي پنهان، مزمن و فراگير در تمامي جوامع بشري و داراي آثار سوء بسياري است. از اين رو، برخي پژوهش‌ها، در صدد پيش‌بيني آن برآمده‌اند تا بتوانند از پيامدهاي آن جلوگيري كنند. اين تحقيقات به تبيين عوامل خطر در مرد بزهكار و زن بزه‌ديده، مانند بازۀ سني، پيشينه، عوامل رواني و موقعيتي مي‌پردازند. همچنين روش‌هاي آماري با تركيب عوامل خطر، احتمال ارتكاب خشونت خانگي را به صورت كمّي پيش‌بيني مي‌كنند. برخي از اين آزمون‌ها عبارت‌اند از SARA ODARA, DVSI كه در برخي كشورها به كمك نظام قضايي در اتخاذ تصميم در مورد مرداني كه مرتكب خشونت خانگي عليه همسرانشان مي‌شوند، آمده‌اند. اين امر با توجه به راهكارهاي بين‌المللي در برخي كشورها منجر به تغيير قوانين به منظور حمايت بهتر از زنان بزه‌ديدۀ خشونت خانگي شده است. در بررسي تطبيقي ميان قوانين ايالات متحدۀ آمريكا و ايران ملاحظه مي‌شود كه در ايران، مقرراتي مانند مادۀ 1115 قانون مدني، مادۀ 156 قانون مجازات اسلامي و لايحۀ تأمين امنيت زنان در برابر خشونت خانگي، به نوعي به پيش‌بيني خشونت خانگي اشاره مي‌كنند. ولي خشونت خانگي تعريف نشده، قانوني به صورت خاص بدان اختصاص داده نشده و پيش‌بيني آن نيز به صورت علمي مدنظر قرار نگرفته است. در حالي كه در آمريكا، راهكارهاي مبتني بر قوانين ماهوي و شكليِ بسياري همچون الزام به گزارش‌دهي، غير قابل گذشت اعلام كردن، استفاده از حاميان بزه‌ديده، بازداشت موقت و رسيدگي تخصصي نيز پيش‌بيني شده‌اند.