عنوان مقاله :
چالش‌هايي در منابع مطالعۀ فيلسوفان نخستين يونان
عنوان به زبان ديگر :
Challenges in reading the Greek philosophers
پديد آورندگان :
عقيلي دهكردي، بهناز دانشگاه علامه طباطبايي - دانشكدۀ ادبيات فارسي و زبان‌هاي خارجي , كلباسي اشتري، حسين دانشگاه علامه طباطبايي - دانشكدۀ ادبيات فارسي و زبان‌هاي خارجي
كليدواژه :
فلسفۀ يونان , پيشاسقراطيان , پاره‌نوشته , عقيده‌نگاري , عقيده , شواهد , آموزه‌ها
چكيده فارسي :
پيشاسقراطيان در سدۀ ششم پيش از ميلاد، شيوه‌هاي پژوهش دو قلمرو علم و فلسفه را پايه ريختند؛ نخستين رسالات علمي را نگاشتند و مفاهيمِ پايه در فرآيند استنتاج را معرفي كردند. با وجود اين، هيچ اثر مستقلي از ايشان به دست ما نرسيده و هرچه داريم پاره‌هايي است منقول از سخنان ايشان در آثار پسينيان كه هريك، پاره‌نوشته را در سياقي متفاوت آورده‌اند. ولي اين شيوه هميشه در فهم سخن و ارزيابي پيشاسقراطيان كارايي ندارد. هرمان ديلس با كتاب عقيده‌نگاري يوناني خود شيوه‌اي نو در باب عقيده‌نگاري را مطرح كرد. وي سنت عقيده‌نگاري را به كتاب تئوفراستوس شاگرد ارسطو بازگرداند. بي‌توجهي ديلس به سوفسطاييان و ساير منابع را دانشمندان بعدي، از جمله منسفيلد[1]، نقد كردند. براساس سخن وي، تأثير سوفيست‌ها بر افلاطون، تأثير نظر ارسطو دربارۀ عقيدۀ «دكسا» بر گلچين‌ها و كتاب‌هاي آموزه‌اي، و تأثير سنت سلسله‌نگاري و آثار شارحان بر شكل‌گيري متون عقيده‌نگاري، از جمله موارد تأثيرگذار و شايان توجهي هستند كه ديلس به آنها نپرداخته است.
چكيده لاتين :
Although Presocratics in 600 B.C founded new research ways in science and philosophy, wrote the first scientific essays, introduced basic conceptions of deduction, and abandoned mythological explanations, all we have of their works is but the fragments in the works of further doxographers, biographers, historians or philosophers who brought their statements between their own words. This would sometimes result in misunderstanding the presocratics’ purposes. Hermann Diels in his Doxographi Graeci raised a new method for dealing with doxography tradition. Diels’ new approach to doxography returned all this tradition to Aristotle’s pupil, Theophrastus. Some scholars like Jaap Mansfield criticized his disregard for the sophists like Gorgias and Hippias, and the successions of philosophers. According to his criticism, some matters like the Sophists’ influence on Plato, Aristotle’s definition of Doxa in the Placita and the influence of the succession and interpretation tradition on doxogtaphy are more noteworthy than Diels has thought.
