مقايسهٔ اثر بازي‌هاي بومي محلي و حركات ريتميك يوگا بر پرخاشگري و رفتار سازشي دختران با ناتواني هوشي

A Comparative Study of the Effect of Local Indigenous Games and Rhythmic Movements of Yoga on Aggressive and Adaptive Behavior in girls with Intellectual Disability

مينه و هدف: يكي از راه‌هايي كه براي بهبود رفتار سازشي و كاهش پرخاشگري ناتوانان هوشي پيشنهاد شده است، انجام فعاليت بدني و ورزش است. با اين‌ حال، دربارهٔ نوع فعاليت بدني و ورزشي برتر توافق عام وجود ندارد. بر همين اساس، هدف از پژوهش حاضر، مقايسهٔ اثر يك دوره بازي‌هاي بومي محلي و حركات ريتميك يوگا بر پرخاشگري و رفتار سازشي دختران با ناتواني هوشي بوده است. روش‌بررسي: پژوهش حاضر، نيمه‌تجربي و از نوع پيش‌آزمون-پس‌آزمون بود. نمونهٔ آماري اين پژوهش را 30 دانش‌آموزان دختر با ناتواني هوشي 14-10 سالهٔ مدرسهٔ كودكان استثنايي شهرستان گناوه تشكيل مي‌دادند كه به‌صورت در‌دسترس و هدف‌مند انتخاب و به روش همتاسازي در دو گروه بازي‌هاي بومي محلي و يوگا قرار گرفتند. هر دو گروه به‌مدت 8 هفته به تمرينات پرداختند. ابزارهاي استفاده‌شده در پژوهش حاضر، پرسشنامهٔ پرخاشگري قزل سفلو و همكاران (1387) و پرسشنامهٔ رفتارسازشي واينلند (1984) بود كه به‌صورت پيش‌آزمون و پس‌آزمون توسط والدين تكميل شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون تي همبسته و تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بازي‌هاي بومي محلي و حركات ريتميك يوگا اثر معناداري بر كاهش پرخاشگري (0٫01>p) و بهبود رفتار سازشي (0٫001>p) داشته‌ است. همين‌طور، بازي بومي محلي در مقايسه با حركات ريتميك يوگا باعث كاهش بيشتري در ميزان پرخاشگري شد (0٫002=p) اما در رفتار سازشي تفاوتي بين دو گروه مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: مي‌توان گفت بازي‌هاي بومي محلي و حركات ريتميك يوگا، بر كاهش پرخاشگري دختران با ناتواني هوشي مؤثر بوده ‌است.

Objective: Physical exercise and sports have been suggested as techniques for improving adaptive behavior and reducing aggression among girls with intellectual disability. Yet, there is no unanimous agreement over the superior type of physical exercise and sport. Accordingly, the present research compared effect of a series of indigenous games and rhythmic yoga movements on aggression and adaptive behaviors among girls with intellectual disability. Methods: This research employed a quasi-experimental design. Convenience sampling was used to recruit 30 girls with intellectual disability aged 10-14 years old from exceptional children’s school in Genaveh-Iran. The participants were assigned to two groups doing indigenous games and yoga. Both groups did exercises for eight weeks. The measurement tools were Aggression Inventory (Qazelseflu et al, 2008) and Adaptive Behavior Scale (Vineland, 19840. Correlation t-test and Covariance Analysis were utilized for data analysis. Results: Results showed that indigenous games and rhythmic yoga movements significantly reduced aggression (P<0.01) and improved adaptive behavior (P<0.001).Yet, indigenous game was more successful in reducing aggression than rhythmic yoga movement, though both groups were equally effective in improving adaptive behavior (P=0.13). Conclusion: It can be concluded that the indigenous games and rhythmic yoga movements can result in reducing aggression and improving adaptive behavior among girls with intellectual disability.