بررسي نسخه خطي تاريخ سلاطين عجم (روزمه خسروان پارسي)

A Study of the Manuscript of “The History of Iranian Kings

تاريخ سلاطين عجم يكي از آثار وقار شيرازي، پسر وصال شيرازي، در دوره ي بازگشت ادبي و سده ي سيزدهم هجري است. اين اثر به دليل هماهنگي و هم گامي با موج ادبي زمانه ي نويسنده از جايگاه ويژه اي برخورداراست. اين اثر تاريخ ايران باستان را همانند الگوهاي مورد استفاده ي خود در چهار دوره پيشداديان، كيانيان، اشكانيان و ساسانيان مورد بررسي قرارداده و در آن تلاش كرده تا سبك خراساني و زبان فارسي سره را در نوشته خود به كارگيرد و از نظر تاريخي نيز تلاش كرده تا هم گام با باستان گرايي شكل گرفته، در اين دوره بتواند نقشي ايفا نمايد. در پژوهش حاضر بر اساس روش توصيفي- تحليلي و با تكيه بر متن نسخه خطي تاريخ سلاطين عجم سعي بر آن است تا بخش پيشداديان نسخه خطي «تاريخ سلاطين عجم» را مورد بررسي قرار داده، منابع وقار شيرازي براي نگارش اين اثر و همچنين بررسي فضاي فرهنگي معاصر با دوره ي نويسنده شناسايي شود.

“The History of Iranian Kings” is one of the works of Vaghar Shirazi، son of Vesal Shirazi، in the literary return period and 13th century AD. It has a special significance for its conformity with the literary taste of the author’s age. Like his own models from the four periods of Pishdadian، Kayanian، Parthian and Sassanid، the author has taken advantage of ancient Iranian history and he has tried to use pure Persian language and Khorasani literary style in his writing; historically، too، he has attempted to play a role in the archeology of his time. Based on a descriptive-analytical method، and relying on the manuscript، this study attempts to examine the Pishdadian section of the manuscript of “The History of Iranian Kings” (Tarikh-e Salatin-e Ajam)، to identify the sources used by Vaghar Shirazi، and to investigate its contemporary cultural condition.