گفتگوي پايدار (اخلاقي) در برنامه‌ريزي شهري بر اساس نظرگاه ايرانياسلامي (مولانا) و غربي (باختين)

Sustainable (ethical) Dialogue in Urban Planning based on Molana and Bakhtin Approaches to Dialogue.

از زمان مطرح شدن انقلاب مشاركتي در دهه 50 ميلادي تاكنون، پژوهشگران و محققان مختلف، تلاش‌هاي بسياري در زمينه چگونگي تحقق مشاركت اجتماعي در برنامه‌ريزي‌ها در سطوح و مقياس‌هاي مختلف، انجام داده‌اند. از سوي ديگر، با مطرح شدن موضوع پايداري در دهه‌هاي پيشين و آميختگي آن با موضوع مشاركت اجتماعي، اين تلاش‌ها شدت گرفته است. در مقاله حاضر، ابتدا اين مدعا كه محوري‌ترين موضوع در مشاركت اجتماعي، مفهوم گفتگو است، با استفاده از متون فكري و فلسفي مورد مداقه قرار گرفته است. سپس به منظور تدوين چارچوبي براي گفتگوي پايدار، به صورت توامان به انديشه ايراني- اسلامي و انديشه غربي رجوع شده است. بر اين مبنا، انديشه مولانا به عنوان نماينده انديشه ايراني- اسلامي و ميشاييل باختين به عنوان نماينده انديشه غربي مورد بررسي قرار گرفته است. با استفاده از روش تحليل محتواي تفسيري، ‌مولفه‌هاي گفتگوي واقعي در انديشه مولانا و باختين، از بخش نخست مثنوي معنوي مولانا و كتاب تخيل مكالمه‌اي باختين، استخراج شده است. نتايج تحليل نشان داد گفتگو صرفا انتقال پيام نيست بلكه تجربه دنيايي جديد و به طور عام تجربه «ديگري» است. همچنين مشخص شد، گفتگو منحصر به ماده كلامي نيست و پايداري آن وابسته به امتداد آن در ضماير و به بيان ديگر، ارتقاء از سطح همزباني به سطح همدلي است. در نهايت، چارچوب پيشنهادي گفتگوي پايدار (اخلاقي) به صورت فرايندي پيشنهادي براي كاربست در برنامه ريزي شهري، در روندي غيرخطي، ارائه گرديد.

Since the introduction of participatory revolution and communicative turn in theory of planning, scholars and researchers, have done tremendous effort on how to achieve better community participation in urban planning at different levels and scales. This efforts have intensified by introduction of sustainability and its integration with social participation. In this paper, first, the claim that the central issue in sustainable social development is the concept of dialogue were established using literature review. In order to develop a framework for sustainable dialogue, Rumi, as the representative of the Iranian intellectual and Michael Bakhtin as the representative of Western thought is studied. Using interpretative content analysis, true dialogue component in Rumi and Bakhtin thought in Rumi's Masnavi and Bakhtin's Dialogical Imagination is extracted. The result showed that dialogue is not only merely transferring message but also is experience of new world and experience of otherness. In addition, the result showed that dialogue is not limited to verbal material and its sustainability is depended on its continuation in soul. In other words, its raise up from dialogue to telepathy. Finally, by explaining the importance of dialogue in urban planning, sustainable dialogue process framework (moral) were presented in a nonlinear process.