مقايسه سطح سرمي هورمون امنتين-1 و نشانگان مقاومت به انسولين در مردان چاق فعال، چاق غيرفعال و نرمال غيرفعال

Comparison of Serum Levels of Hormone Omentin-1 and Insulin Resistance Markers in Active-Obese, Inactive-Obese and Inactive Normal-Weight Men

زمينه امنتين-1، آديپوكايني است كه بيشتر در بافت چربي احشايي توليد و موجب بهبود حساسيت انسولين مي‌شود. هدف هدف اين مطالعه، مقايسه سطح سرمي امنتين-1 و نشانگان مقاومت به انسولين در مردان چاق فعال، چاق غيرفعال و نرمال غيرفعال بود. مواد و روش‌ها در اين مطالعه مقطعي، 45 مرد (ميانگين ‌4/2±‌35/0 سال، بدون نشانه بيماري) در گروه‌هاي چاق فعال (16 نفر، شاخص توده بدن 28-33/9 كيلوگرم/ مترمربع و گرفتن3 تا 5 امتياز در پرسش‌نامه سطح فعاليت بدني)، چاق غيرفعال (18 نفر، شاخص توده بدن 28-33/9 كيلوگرم/ مترمربع و يك امتياز در پرسش‌نامه سطح فعاليت بدني) و نرمال غيرفعال (11 نفر، شاخص توده بدن 18/5-24/9 كيلوگرم بر مترمربع و يك امتياز در پرسش‌نامه سطح فعاليت بدني) قرار گرفتند. از همه داوطلبان در حالت ناشتا نمونه خون براي اندازه‌گيري سطح سرمي امنتين-1، گلوكز و انسولين گرفته شد. همچنين از مدل برآورد هموستاز براي شاخص مقاومت به انسولين استفاده شد. يافته‌ها نتايج نشان داد غلظت امنتين-1 در گروه نرمال غيرفعال به طور معناداري كمتر از گروه‌هاي چاق بود (P<0.05). در گروه چاق فعال، غلظت گلوكز، انسولين و شاخص مقاومت به انسولين مشابه با گروه نرمال غيرفعال بود؛ در حالي كه اين مقادير به طور معناداري كمتر از گروه چاق غيرفعال بود (P<0.05). تفاوت معناداري بين گروه‌هاي نرمال غيرفعال و چاق غيرفعال در غلظت گلوكز مشاهده نشد (0/079=P). نتيجه‌ گيري بر اساس اين يافته‌ها مي‌توان گفت كه عامل فعاليت بدني مؤثرتر از چاقي است. بنابراين، مردان چاق مي‌توانند با انجام فعاليت بدني آثار منفي چاقي در نشانگان مقاومت به انسولين را بهبود بخشند و الزامي در كاهش اندازه چاقي نيست.

Background Omentin-1 is an adipokine, mainly produced by visceral adipose tissue that improves insulin resistance. Objective This study compared the serum levels of omentin-1 and insulin resistance markers in activeobese, inactive-obese and inactive normal-weight men. Methods In this cross-sectional study, 45 men (35.0±4.2 years, no symptoms of illness) were assigned to active-obese (n=16, Body Mass Index (BMI)=28-33.9 kg/m2 and 3-5 score in the Physical Activity level questionnaire (PA-R score), inactive-obese (n=18, BMI=28-33.9 kg/m2 and 1 in PA-R score) and inactive normal-weight (n=11, BMI=18.5-24.9 kg/m2 and 1 in PA-R score) groups. Blood samples were taken from all subjects in fasting state to measure the serum levels of omentin-1, insulin and glucose. Also, Homeostasis Model Assessment Index (HOMA-IR) for insulin resistance was assessed. Findings The results showed that the omentin-1 concentration was significantly lower in inactive normalweight compared to the obese groups (P<0.05). In the active-obese group, the glucose, insulin concentrations and insulin resistance index were similar to the inactive normal-weight group; however, these values were significantly lower than the inactive-obese group (P˂0.05). No significant difference was found between normal-inactive and obese-inactive groups for glucose concentration (P=0.079). Conclusion Based on these findings, it can be said that physical activity is more effective than obesity. Thus, the obese men can improve the negative effects of obesity on insulin resistance markers by performing physical activity and is not required to reduce the size of obesity.