مضامين زيست محيطي در اشعار گيلكي بر اساس رويكرد نقد بومگرا

شعر بدون تصويرگري از اجزاي طبيعت، مجموعه اي بي جان و بي اثر است. در اشعار گيلكي مضاميني نظير: قدرت و نقش طبيعت، رابطه ي انسان با محيط زيست خود، فراورده ها و توليدات طبيعي، اخلاق زيست محيطي و مانند آن امكان وقوع مي يابند. پژوهش حاضر، با هدف مطالعه ي اشعار گيلكي شاعران گيلكي سراي امروز، به دنبال يافتن پاسخي براي اين پرسش است كه «درون مايه و مضمون اصلي اشعار گيلكي زيست محيطي شاعران گيلكي سرا بر اساس نحوه ي نگرش شان به طبيعت در راستاي رابطه ي ادبيات و محيط زيست چيست؟»، از اين رو، اين نوشتار بر آن است تا با بررسي اشعار گيلكي زيست بومي، به چگونگي استفاده از عناصر و تصاوير طبيعي در راستاي تجلي رابطه ي انسان و طبيعت بپردازد. پيكره ي داده هاي پژوهش حاضر به روش كتابخانه اي از ميان اشعار گيلكيِ دو دهه ي اخير گردآوري شده و سپس در ارتباط با موضوع مورد بحث، بر اساس نقد بوم گرا به توصيف و تحليل درآمده است. نگارندگان در اين نوشتار نشان مي دهند كه درون مايه ي اصلي اين اشعار زيست محيطي، مبتني بر توصيف طبيعت و عناصر آن و تاثيرش بر كار و زندگي مردم، دغدغه ها ي حفظ محيط زيست طبيعي و شهري و مبارزه با آلودگي، صيد و شكار ناآگاهانه و بي رويه است.