روند اجراي طرح تحول و نوآوري آموزش علوم پزشكي در دانشگاه علوم پزشكي اصفهان: بازخواني يك تجربه

Innovative medical education reform at the University of Medical Sciences: readout experience

تحول در نظام‌هاي آموزش عالي امري غيرقابل اجتناب در سراسر جهان است. عوامل پيش‌برنده تحول و تغييرات از نظر ماهيت جهاني و مشابه بوده اما اثرات آنها از كشوري به كشور ديگر و از منطقه‌اي به منطقه‌ي ديگر متفاوت است. يكي از عوامل قديمي تحول در آموزش عالي فشارهاي جامعه براي شفافيت و پاسخ‌گويي است و از عوامل جديد مي‌توان به توسعه سريع فناوري، تغيير نيازهاي جامعه براي مهارت‌هاي جديد در عصر جهاني شدن نام برد(1). تغيير و تحولات در جوامع انساني موجب دگرگوني در نگرش، ارزش‌ها و انتظارات انسان شده و در نتيجه وظايف نظام آموزش عالي سلامت نيز تحت تأثير قرار مي‌گيرد. دانشگاه به عنوان متفكرترين نهاد، در قبال تحقق آرمان‌هاي توسعه ملي مسؤول بوده و اين موضوع ايجاب مي‌كند تا دانشگاه به پويا سازي اركان خود در انطباق با برنامه‌هاي توسعه بپردازد(2). متفكرين براين باورند كه زنده بودن و حركت به سمت شدن ريشه در تحول دارد و اگر چيزي در حالت سكون باقي بماند ضرب آهنگ نابودي آن سريع‌تر خواهد بود. غلبه بر ثبات مستلزم به كارگيري مقدار زيادي از توجهات سازماني است. در سال 1997 مدل بهبود آموزش و تحول مشتمل بر 9 عنصر مطرح شد (شكل 1). اين عوامل به صورت مستقيم و غيرمستقيم با يكديگر تعامل دارند. مقايسه اين مدل با برنامه تحول و نوآوري در آموزش علوم سلامت بيانگر توجه اين طرح به ابعاد تحول در آموزش است(3).