ساختار روايي داستان عاميانۀ «كره‌اسب سياه» از ديدگاه نشانه‌معناشناسي گفتماني

Narrative Structure of “Black Foal” Folk Tale: A Semiotic Approach

داستان­هاي عاميانه بازتاب هويت فرهنگي هر ملت هستند كه ايدئولوژي حاكم و پس‌زمينه ­هاي ذهني آن جامعه را منعكس مي­ كنند. مطالعۀ حاضر با استفاده از ديدگاه نشانه‌معناشناسي گفتماني به لايه­ هاي زيرساختي نظام روايي در داستان عاميانۀ «كره ­اسب سياه» نفوذ كرده و عوامل گفتماني كنش و شوش را در شش مرحله در فرايند معناسازي تحليل كرده است. شوش و كنش متقابل بين شاهزاده و كره ­اسب و تعامل بين اين دو نظام حسي ـ ادراكي و هوشمند، مهم­ترين عامل شكل­ گيري و ايجاد تغيير از وضعيتي به وضعيت ديگر و حالت­ هاي پس از تغيير در اين داستان هستند. در اين نظام روايي گاهي احساس و ادراك با تأثير بر عوامل معنايي، معنا را به­ وجود مي ­آورد و گاهي نيز كنش، شوش ­زا مي­ شود. همچنين، در اين پژوهش مراحل ارتقاي توانش ­هاي مادي و معنوي اسب به­ عنوان موجودي غريزي و مادي به موجودي اسطوره ­اي و كنشگري آسماني و به­ عبارتي سازوكار استعلايافتگي كره ­اسب تبيين مي ­شود.

Folk tales reflect the cultural identity of each nation and show the dominant ideology and context of that society. By adopting a semiotic research methodology to the analysis of literary discourse, the current study seeks to explore underlying structure of this tale taking into consideration discursive elements such as action and to become. Mutual interaction of these semiotic elements crystalized between prince and foal is considered a core element of ongoing changes in narrative chain. In this discursive regime, action feeds to become and meaning is achievable through the interrelation of sensation and perception. In addition, in this research, the authors have been explained different stages of promoting the material and spiritual capacity of the horse as an instinctive and material creature to the mythical and celestial actor namely the horse’s transcendence mechanism.