امنيت سايبري در آمريكا، ساختارها و روندها

اگرچه آمريكا به عنوان توسعه دهنده اصلي فضاي سايبري، كشوري پيشرو در اين عرصه تلقي مي شود. توسعه همه جانبه اينترنت و وابستگي بيش از حد زيرساخت هاي حساس امريكا به فناوري اطلاعات آن را در معرض انواع تهديدات سايبري قرار داده است. شبكه بانكي و مالي تا خدمات عمومي، شبكه هاي مدني و نظامي همگي به شبكه وابسته بوده  در صورت اختلال سايبري همگي آنها از كار مي افتند. با بررسي رخدادهاي سايبري از دوران كلينتون تا ترامپ، به مراحل مطرح شدن تهديد سايبري در دستور كار سياسي و سپس امنيتي دولت امريكا طبق الگوي مكتب كپنهاك مي پردازيم. همچنين، باجزئيات فرايند منطقي كه طي شد تا امنيت سايبري از يك موضوع در حاشيه تحت عنوان كلي زيرساخت حساس به صدر تهديدات امنيتي امريكا صعود ­كند را بررسي مي­كنيم. ايجاد و نقش نهادهاي درگير در امنيت سايبري طي فرآيند امنيتي­سازي فضاي سايبري در امريكا رصد مي شود. ساختارهاي تصميم­گيري كاخ سفيد و كنگره در مورد تامين امنيت سايبري زيرساخت­هاي حساس رويكرد يكساني ندارند. در اين مقاله به تعامل كنگره و كاخ سفيد در ايجاد، گسترش يا محدود سازي دستوركار نهادهاي سايبري آمريكا خواهيم پرداخت.امريكا ابتدا در دهه نود رويكرد دفاعي حفاظت از زيرساخت هاي حساس وابسته به شبكه را مد نظر داشته وكنگره و كاخ سفيد هردو از خودگرداني و پيشرفت تدريجي فضاي سايبري تحت كنترل بخش خصوصي حمايت مي­كردند. در دوره رياست جمهوري جرج بوش شرايط تغيير كرده، راهبرد سايبري وارد دوران گذار شد، در نهايت، از دوردوم اوباما رويكرد سايبري تهاجمي كه كنترل دولت را بر فضاي سايبر لازم مي داند، برغم نظركنگره اتخاذ شد. در دوران ترامپ با وجود تلاطم هاي بسيار هنوز مواضع سايبري دولت و كنگره تثبيت نشده است. سوال اصلي اين مقاله آن است كه چگونه راهبرد سايبري دفاعي-خودگرداني در آمريكا تبديل به راهبرد تهاجمي-دولتي شده است؟