بازنمايي «ارتباط شيطان و انسان» در سريال‌ هاي ماورائي (تحليل روايت سريال اغما)

دهۀ 1380ش، تلويزيون ايران، ميزبان مولودي مبارك بود؛ استعلاي هنر هفتم در رهسپاري به جهان غيب در قالب ژانر نوپديد «سينماي ماورا» افسوس كه اين بشارت به بالندگي خود نرسيد و رو به پژمردگي، بلكه افول نهاد. از چالش‌هاي اين گونۀ فاخر، انطباق كامل داستان با آموزه‌هاي اسلامي است. بر اين اساس تحقيق حاضر به بررسي بازنمايي «ارتباط شيطان با انسان» به‌عنوان يكي از محورهاي مهم در ارتباط انسان با عالم ماورا در مطالعۀ موردي سريال «اغما» همت گماشته است و در پي پاسخ‌ به اين پرسش اساسي است كه منطق روايي اين سريال تا چه اندازه با مباني اسلامي اين ارتباط منطبق است؟ اين پژوهش از نوع توصيفي−تحليلي است كه با روش اسنادي و تحليل روايت بر‌اساس الگوهاي پروپ و گرماس−لاري واي و بر‌اساس موردپژوهي انجام گرفته است. نوشتار حاضر، ابتدا مباني نظري «ارتباط شيطان با انسان» را با روش اسنادي از فرهنگ اسلامي جمع‌آوري و در مرحلۀ دوم، پي‌رنگ داستاني اين ارتباط در سريال را با روش تحليل روايت بررسي كرده است و در نهايت با عزيمت از اين دو رهيافت توصيفي−تحليلي، يافته‌هاي تحليل روايت را به روش تطبيقي−انتقادي و در مقايسه با مباني اسلامي پيش‌گفته مورد تجزيه و تحليل قرار داده و توانسته است به نوعي الگوي عام در اجزاي فرايند و منطق روايي ارتباط انسان و شيطان دست يابد.