بررسي وضعيت سرقت در مناطق حاشيه نشين با رويكرد تاريخي (مطالعه موردي محله حاشيه نشين ميراشرف شهر اردبيل)

حاشيه نشيني آسيب هاي اجتماعي را درنقاط شهري اعم از مركز و پيرامون ايجاد مي نمايد. درچنين مناطقي با توجه به محدوديت ظرفيت امكانات و نهادها، ميزان كنترل اجتماعي كاهش مي يابد. در نتيجه قانون شكني و درنهايت ناهنجاريهاي اجتماعي روز به روز توسعه بيشتري پيدا مي كند. به موازات تغييرات شتابان رشد شهرنشيني در شهر اردبيل كه از زمان تبديل شدن آن به مركز استان آغاز شد، به مرور زمان باعث گسترش حاشيه نشيني و اسكان جمعيت غير شهري بيكار و مهاجر روستايي در اين شهر شد. بنابراين در اين مقاله پژوهشي سعي در بررسي آسيب شناسي كالبدي اين نوع بافت شهري با ريشه يابي و رويكرد تاريخي آسيب هستيم. روش تحقيق پژوهش توصيفي- تحليلي و پيمايشي بوده و گردآوري اطلاعات و داده ها از طريق مطالعات اسنادي، برداشتهاي ميداني، ايجاد پرسشنامه و مصاحبه از اهالي محل و همكاري ادارات دولتي مانند: پليس آگاهي، كلانتري، شهرداري و . . . انجام گرفته است. روش نمونه گيري تصادفي بوده كه از بين مناطق حاشيه نشيني اردبيل، محله مير اشرف بعنوان نمونه انتخاب و براي برآورد حجم نمونه جهت توزيع پرسشنامه از روش كوكران استفاده شد و پرسشنامه بطور تصادفي بين نمونه آماري خانوار توزيع گرديد. همچنين براي رسيدن به نتايج عيني از آمارهاي رسمي نيز استفاده شده است. يافته هاي تحقيق بيانگر آن است كه ميزان نرخ پديده سرقت در شهر اردبيل و بويژه مناطق حاشيه نشيني به دليل عامل فقر اقتصادي از درصد بالايي برخوردار است و لذا پيشنهاد مي شود كه نگاه فضاي كسب و كار در اين مناطق از اهميت خاصي برخوردار است.