بررسي آشناييِ مدرسان زبان انگليسي با فرهنگ خارجي از منظر توانش بين‌فرهنگي

در جهان امروز كه اجزاي درونش به طور فرهنگي با يكديگر در ارتباطند، فهم فرهنگي، مولفه‌ي اصلي ارتباط يا عدم ارتباط شمرده مي‌شود. بدين معنا كه اهداف يادگيري زبان را ديگر نمي‌توان تنها در قالب فرآيندي زباني در نظر گرفت، بلكه بايستي يادگيري زبان را در راستاي توانش ارتباطيِ بين‌فرهنگي سوق داد. بنابراين، مدرسان زبان خارجي ملزم به استفاده و ارتقاي توانش بين‌فرهنگي در بين زبان‌آموزانشان هستند. در نگاه اول، اين‌طور به نظر مي‌آيد كه مدرسان به قدر كافي با فرهنگ‌هاي زبان خارجي كه تدريس مي‌كنند آشنا باشند، در نتيجه تحقيق حاضر، منطقاً در پي بررسي ميزان آشناييِ مدرسان ايراني با فرهنگ‌هاي خارجي و آمادگي‌شان براي آموزش توانش بين‌فرهنگي است. البته از طرفي اين تحقيق به درك مدرسان از پروفايل يادگيريِ فرهنگيزبانيِ زبان‌آموزانشان نيز مي‌پردازد. بدين منظور، از 120 مدرس ايراني كه در موسسات خصوصي مشهد به تدريس زبان انگليسي مشغول بودند خواسته شد به سوالات بخش 4 و 5 پرسشنامه اي تحت عنوان «مدرسان زبان خارجي و توانش بين‌فرهنگي كه توسط لايز سركو (2005) طراحي شده پاسخ دهند. يافته‌هاي تحقيق نشان داد كه مدرسان به آشنايي و آمادگي بيشتر به منظور بين‌فرهنگي‌سازيِ آموزش زبان خارجي و ارتقاي پروفايل يادگيريِ فرهنگيِ زبان‌آموزان از منظر توانش بين‌فرهنگي نيازمندند.