زن در رهبانيت مسيحي

در مسيحيت، زناني كه از خدا مي ترسند و به عبادت او مي پردازند و به امورات دنيوي و هوس ها پشت پا مي زنند «زنان راهبه» گفته مي شود. اين زنان پس از گذشتن از تعلقات دنيوي، هم چون ازدواج و دوري از خانواده، به صلاحيت اسقف كليسا، به عضويت صومعه در مي آيند و ملزم به اجراي قوانين خاص وشاق مي شوند. در بررسي هاي اين پژوهش نشان داد كه رهبانيت شرقي بيشتر بر مبناي قوانين سنتي انزوا وعزلت گزيني است. اما در رهبانيت غربي، بلكه زنان عارف (راهبه ها به عنوان مبلغ ومعلم ديني به س اير نقاط فرستاده مي شوند و وظيفه ي تبليغ قوانين كليسايي را بر عهده دارند. قرون وسطي، دوران طلايي راهبه هاست كه توانستند شخصيت هاي ممتازي را در خود شكوفا كنند و باعث تعالي و پيشرفت موضوعات عرفاني شوند. در اين دوران شكوفايي فرقه هاي متعددي از قبيل فرانسيسكن ها، دومينيكن ها و بيگن ها ظهور كردن دكه زنان در آنها نقش پررنگي داشتند.