نظريه رهبري ( امامت)

مقاله حاضر به كاوشي پيرامون نظريه امامت درنحله هاي گوناگون اسلامي مي پردازد. مسائلي چون چيستي ، چرايي و كيستي امامت در مشرب هاي كلامي اشاعره ، معتزله و اماميه مورد بررسي قرار مي گيرد. ويژگي هاي رهبري و چارچوب هاي نظري مشروعيت قدرت در جامعه مسلمان ، به عنوان نقطه مركزي پژوهش در اين مقاله مطرح شده است. مطالعه نظريه پردازي هاي دانشيان اهل سنّت درخصوص بايستگي هاي شخصيتي مقام امامت كه برمبناي تصويرتقليل گرايانه آنان شكل گرفته است ، ويژگي هاي حداقلي مديريت كلان جامعه ، از قبيل شايستگي ، دانش كافي ، امانت داري و عدالت محوري ، كمتر مورد توجه قرار گرفته ، و تنها به دليل غلبه و زور و غصب مي توان ، با عنوان خليفه رسول الله ، بر جامعه مسلمانان حكمراني كرد ، و در عين ستمگري و خيانت و ناشايستگي ، نه قيام عليه آنان جايز است و نه مي توان از رهبري جامعه بركنار نهاد ، و آن چه در اين نوع از فلسفه اهميت دارد ، توجه به امنيت جامعه و رهايي ازهرج و مرج سياسي و اجتماعي است . هر چند برخي دانشيان اعتزال به بايستگي برخي ويژگي هاي ارزشي در امامت اشاراتي داشته اند. اما جايگاه امامت در مكتب اماميه ، استمرار حركت نبوت ، تبيين فهم ديني در عينيت جامعه ، پاسداري از ارزش هاي ديني و جلوگيري از كج فهمي ها ، اقامه قسط و نفي فقر مادي و معنوي نسل ها وهدايت و تربيت نفوس انسان ها ست.